Ömrünü Adamış İnsanlar Bunu Nasıl Başarıyor?

Özellikle herhangi bir dini veya manevi inancı bulunmayıp kendini bilimin veya herhangi bir alana tam anlamıyla adamış insanlar bunu nasıl bir psikolojiyle , ideayla yapıyorlar?

İnançlı insanlarda bu tarz şeylere eğilim daha fazla görüyorum. Sonuçta kaba tabirle bir ödül mekanizması var. " Zamanı gelince ( bu dünya hayatı da olabilir veya ölümden sonraki hayatta ) bir şekilde yaptığım fedakarlığın karşılığını alırım. " düşüncesiyle yola çıkan pek çok inançlı insan olduğunu düşünüyorum.

Uğraştıkları işlerini seviyorlar filan tamam ama daha tatmin edici ve spesifik cevaplar bekliyorum , yorum yapan herkese teşekkürler.

Bilim insanları arasında materyalist hayat görüşüne sahip çok karakter var. Herhangi bir manevi ihtiyaçları veya beklentileri de yok haliyle. Ama bu adamlar 24 saatlik bir günün gerekirse 18 saatini tam zamanlı olarak belli bir işe adıyor. Ben de zaten konuyu açan arkadaş gibi belirli bir inanca sahip olan insanlar için bunun çok absürt birşey olmadığını düşünüyorum ama ya tersi?

Yani hayata bir defa geliniyorsa ve bu hayatın bir son olduğu düşünülüyorsa nasıl da emek isteyen alanlara ömürlerini tamamen adıyorlar?

Aileden sadece bunu görmüş , gayri ihtiyari sebeplerden buna yönelmiş insanları dışarıda tutuyorum bu kategoridekilerin zaten çok fazla seçeneği yok ve olmayacak bu hayatta.

materyalist insanlarında inanmışlığı var. yaratıcıya inanmaması bir şeylere inanmadığı sonucunu çıkarmaz.

Amacım da bunu sorgulamak. Neye inanıyor o zaman? Niçin değerli hayatını feda ediyor?

tutku

libidinal enerjinin doğru kanala aktarımı. mesela bazı adını tarihe yazdırmış kişilerin aşk acısı çekmiş olduğu bir gerçek. aşkını kaybetmiş insanın gözü başka bir şey görmez, enerjisini sekse harcamaz, o enerji ile kendisini gerçekleştirir sanki aşkına kendisini ispatlarcasına...............

@therc , Peki sizce insan tam anlamıyla mutluluğa ulaşması için piramidin en tepesine ulaşması gerek mi? Daha farklı şekilde sorayım ; insan fedakârlık yaparak , sorumluluk alarak(her insan sorumluluk alır fedakarlık yapar , burada en üst düzeyde bahsediyorum.) normalde olabileceğinden daha mutlu olabilir mi? Yani içgüdülerine güvenerek "iyi" idealine ulaşabilir mi? Iyi ve mutlu ideali için bu meziyetleri olmazsa olmaz midir?

@Nat Alianovna , Hocam peki bu toplumun çıkarını gözetmemiz veya hedonist bir şekilde kendimi tatmin etmek için uğraşmamız bizim fıtratımızda olan birşey mi size göre? Kendimizi hangisine daha yakın hissettiğimizi nasıl anlayacağız? Ben şuan mesela tamamen idealist olup bilim yapmak ile daha mütevazi bir hayat yaşamak arasında tıkılıp kalmış bulunmaktayım 18 yaşında bir genç olarak.

Cevaplarınız için şimdiden teşekkürler, bir ricam daha var bu konuda kitap veya makale tarzı önerileriniz varsa sevinirim. Keza hayatın amacı, mutluluğa ulaşmak vs. konularda da " Bak ben bunu okudum , sende kesinlikle oku!" dediğiniz varsa lütfen esirgemeyin.

Mutluluk için piramidin en üst tepesine ulaşmak gerekmiyor tabiki. Her insanın arayışı, arzuları farklı. çünkü kendinden yada çevreden edindiği karakter oluşumunun onu nereye götürdüğü farklı bir noktada. Örneğin çok yüksek bir farkındalık Diyojen gibi hayata karşı soğuk ve sade bir yaşam anlayışı benimsetebilir, o halde piramidin en alt basamağı onun için yeterlidir. Yani bana göre aslında piramidin en üst basamağına ulaşan kişi (basit bir kendini gerçekleştirmeden bahsetmiyorum) geldiği noktanın en alt nokta ile farklı olmadığının ayırdına varacak. Bu durumda iki seçenek var; ya daha fazlası için ugrasirsin yada tatmin olma seviyen olmadığını fark edersin. Devam edersen sonu olmayan bir yol, sürekli arayış ve ne aradığını bile tam bilememe sorunsalından kaynaklı depresyon. Bu insanın hangi noktaya gelirse gelsin tatmin olamayacağı ile alakalı bir durum. 

Topluma hizmet etmek, yada fedakarlık diyelim farketmez; aslında kendine hizmet etmek demektir. Toplumdaki konumunu korumak, sağlamlaştırmak, aynı zamanda bundan haz duyarak yaşam enerjini sağlıklı tutmak buradaki gizil olan tutum. Bunu reddedip topluma, dünyaya saf bir fedakarlık sunduğunu yada sunulduğunu sananlar üzgünüm ki sadece kendilerini kandırıyorlar. Bir materyalistin bunu söylemesi zaten evrimsel bağlamda anlamsız, kendi teorinle çelişirsin bunu söylediğin zaman. Bireyin neden varlığını korumak istediği açıktır ama toplumun neden süregelen bir aktarım olması, yani insan soyunun neden devam etmesi gerektiği ve bununla beraber neden gelişmesi gerektiğinin nihai olarak (evrensel düzeyde) pragmatist bir cevabı yok, çünkü insan faydacidir ve bu faydacilik bireyseldir, toplumda bireysel faydaciligin kolektif ürünüdür. Bu noktada mutluluk kişisel ve görecelidir, farkındalık seviyesiyle de bağıntılıdır. Ancak mutluluğun hazciliktan öte olduğunu savunanlar fazla romantik düşüncelere kapılıyor. Mantaliten rasyonel ise bir şeyin dayanak noktası onun yalın halidir. 

Yalın halin kaçırılan noktasını su en basit örnekle vereyim; Neden yemek yiyorsun? Aç olduğum için (bu ara cevap, ana cevabı gizler) ana cevap ölmemek için.

Neden tatlı yiyorsun? Sevdiğim için (ara cevap). Hazlarim üzerinden yaşam enerjimi sağlıklı tutmak ve varlığımı çekilir kılarak onu korumak için (ana cevap)

Tutku artı+yetenek+ilgi bunlar %10'u, %90'ı ise yorulmadan bıkmadan azimli, iradeli, disiplinli ve verimli çalışma.

Benim düşüncem bu yönde.

İkinci bahsettiklerinizi işe başlamadan önceki motivasyonlar değil , başladıktan sonra başladığın işi başarılı bir şekilde devam ettirebilmek için gerekli olan meziyetleri gibi geldi bana.

Benim merak ettiğim daha çok ilk kısım.

@Galyalı Amadis

Mutluluk hakkında bir kitap önerebilir miyim bilmem zira kişisel gelişim kitaplarıyla aram iyi olmadı. Benim için mutluluk hobilerini, hazlarını, ilgilerini gerçekleştirmek ve kendin olmaktır. Şüphesiz idealist hedonist ikilemini karakterize eden iki aşırı kutup arası gerilim ama altın oran (golden mean) elde edilebileceği ve bu ikilemin aşılabileceği iddia edilebilir. Diğer bir deyişle hazların bir ideal uğruna zamanla kazanılan olumlu alışkanlık ve öz terbiyeyle yönetimi. Yine ideal uğrunda harcanan ve zorlu bile denebilecek bir yaşam ancak asketik (çileci) de değil. Bu daha çok erdem etiği başlığında tartışılan bir mevzu, altın oranın tanım ve ölçütleri ise kendi başına bir ideal. Dilersen peşinden koş. Ama bence hayattaki tavrını kendin belirlemelisin ve kendi "oluşunu" yaratmalısın. Kendin olarak mutlu olabilirsin ama kendiliğini ideal kalıplara sokmadan ideal olduğunu; ideal hedefinin yeter sebebini konsolide etmeden veya etme yolunda çalışmadan bu hedefe ulaşabileceğini ya da en azından ideal hedef yolunda ilerlemeci ve özel çaba sarf eder biçimde bulunduğunu iddia edemezsin. Tabii tüm bunlar senin içsel ilginle anlam kazanacak, ortaya çıkacak bir manzara. Kimya ile ilgili değilsen kimya dalında tüm madalyaları toplayıp Nobel ödülünü almayı bekleyemezsin ya da insanların çok işine yarayacak mucizevi bir kimyasal bileşimi icat etmeyi. Bazen başarı garanti olmadığı halde çalışırsın, bazen de sırf bu sebepten ötürü pes edip vazgeçersin. Haliyle böyle durumların mutluluğuna etkisi çok kompleks veya değişik biçimlerde olabilir.