İŞTE ÜLKEMİZİN GERİ KALMASININ BAŞLICA SEBEPLERİ

Öyle köylere rastladım ki; köyünün mektebi, parkı, spor meydanı, sineması, radyosu, genel tuvaleti, fenni mezbahası, atış ve avcı kulübü, tayyare cemiyeti, kredi kooperatifi, tavuk, horoz istasyonu, Gazi heykeli, 500 lira harcanarak yapılmış köy duş yerleri, demirden çöp kutuları gibi medeni ve sosyal ihtiyaçlara cevap veren varlıkları bir araya toplamışlardır.

‘Çatısında al bayrağın dalgalandığı beyaz badanalı, tek katlı küçük köy okulları köylere Cumhuriyeti, uygarlığı, bilgiyi, aydınlanmayı getirmişti. Öğretmen köye tarımda, hayvan bakımında sağlık konusunda bilgice yardımcı oluyordu. Köy İhtiyar Heyeti’nin katipliğini yapıyordu. Köylü, el altından dinsiz diye tanıtılan köy eğitmenlerinin dini de iyi bildiklerini görüp ayılmaktaydı. Öğretmen köylüyle aynı dili konuşuyordu; Hepsi köy kökenliydi çünkü. Köyü, köylüyü iyi biliyordu. Köy için yetiştirilmişlerdi.’

1912’de İttihat ve Terakki’nin kurduğu Türk Ocakları kapatılarak onun yerine Halk Evleri açılmış, Türk Ocaklarının mal varlıkları da Halkevlerine devredilmişti.

19 Ocak 1932’de Halkevleri faaliyetlerine başladı. Amaç; eğitim-kültür ve aydınlanma seferberliğiyle aydın, bilgili ve bilinçli bireyler yetiştirmekti.

Tarihçi Sinan Meydan bu projeyi apayrı bir devrim olarak niteliyor, şöyle ki;

‘Halkevleri, o döneme kadar gençlerin okul ve arkadaş çevresiyle, yetişkinlerin cami ve tarikat çevresiyle sınırlı olan mekansal çerçeveyi genişletmesi ve böylece yeni ve çağdaş bir toplumsal katılım anlayışı yaratması ile sosyal bir devrim niteliği taşımaktadır’.

Köy Eğitmenleri Projesi, 1940’tan itibaren Köy Enstitüleri Projesi’nin hayata geçirilmesini sağlamıştı. Amaç; köy öğretmeni ve meslek erbabı yetiştirmekti. Kız ve erkek öğrenciler aynı dershanede eşit yurttaşlık bilinciyle eğitiliyordu. Tarım, büyük ve küçükbaş hayvancılığı, inşaat, müzik, el sanatları gibi köylünün günlük yaşamının ayrılmaz parçası olan bu alanlarda yetişen kız öğrenciler köy hayatının geliştirilmesinde önemli vazife üstlendiler;

’Tarlalarda ve sınıfta fedakarlık ruhu içinde pratik eğitim gören Enstitü mezunları, köylerde cehalet, yoksulluk, bağnazlığın amansız düşmanıydılar. Özellikle kız mezunlar, gönderildikleri köyün öğretmeni, ebesi ve sağlık memuru olmuşlar, köy yaşamında önemli birçok eğitim ve hizmet işlerini büyük bir coşku içinde yerine getirmişlerdir.’

Bakınız Mustafa Kemal sonrasında neler oldu…

17 Nisan 1948 tarihli bir genelge ile Köy Eğitmen Kursları kapatıldı…

Halkevleri 2 Mayıs 1951’de kapatıldı…

Köy Enstitüleri 27 Ocak 1954’te tamamen kapatıldı…

1945 yılında, ‘Çiftçiyi Topraklandırma Kanunu’ TBMM’ne sunuldu, bu kanunu getiren ve ısrarla savunan Ziraat Bakanı Şevket Raşit Hatipoğlu, Ağustos 1945’te bakanlıktan ayrıldı ve yerine, bu kanunun baş muhalifi büyük toprak sahibi Cavit Oral Ziraat Bakanı yapıldı.

1950’de, Demokrat Parti’nin tek başına olduğu dönemde Çiftçiyi Topraklandırma Kanunu’nun bazı maddeleri değiştirildi, yeni maddeler eklendi ve sonuçta, yukarıda sayılan gerekçelerdeki kanunun ruhu yok edilerek uygulanmaktan da vazgeçildi.

Öte yanda, kutsal dinimizin siyasi ve şahsi çıkarlara alet edilmesini önlemek isteyen Cumhuriyet Yönetimi, 1925’de tekkeleri kapatmıştı; 1942’de, Nakşibendi Şeyhi Küçük Hüseyin Efendi’den halifelik icazeti alan Ömer Fevzi Mardin eliyle Kadıköy’de İlahiyat Kültür Telifleri Derneği kuruldu, İlim Yayma Cemiyeti kuruldu ve Şeyh Halid’in tekkeleri 21 Ocak 1950’den itibaren başka görüntüler altında ama hep Gümüşhanevi adıyla ortaya yeniden çıktı.

[size=3]Bu tekke eliyle siyasetçi yetiştirdiler; Korkut Özal, Turgut Özal, Necmettin Erbakan, Bülent Arınç, Abdullah ve Recep Tayyip Erdoğan…

1921-1938 arası silahlı isyanla Türk Yurdu ve Ulusu’nu parçalamaya kalkışanların siyaseti, şimdi aynı siyasetin silahsız siyasetçileri eliyle yürütülüyor, değişen bir şey olmadı!

1949 yılında, hükümet kararnamesi ile Kur’an kursları açıldı ve bunu 1951 yılında İmam Hatip Okulları izledi yani aynı zihniyetler silahlı isyan siyasetiyle ulaşamadıkları emellerine bu kez siyaset-tarikat-ticaret ekseninde giderek ulaşmaya çalışıyorlar…

Cumhuriyet’in kurucuları, Türk yurdu ve ulusuna karşı büyük bir suikast tertibinde olanların ellerindeki silahları almaya başlamıştı ama Mustafa Kemal Atatürk’ün ve Cumhuriyet’i kuranların ömrü devrimlerin sonucunu tam olarak görmeye yetmedi…
Atatürk 10 Kasım 1938’te aramızdan ebediyen ayrıldı…

Eminiz ki Lozan’da sonuçsuz kaldığını söylediği yüzyıllardır süregelen büyük suikastın gelecekte de ortaya hep çıkacağını ancak inandığı Türk Gençliği’nin buna fırsat vermeyeceğini ve Cumhuriyet’in ilelebet yaşayacağını, son nefesini vermeden önce bir an için de olsa aklından geçirmişti.

Çünkü ölmeden önce Gazi Mustafa Kemal Atatürk, bütün ümidinin gençlikte olduğunu açıklamış ve Cumhuriyet’i gençlere emanet etmişti:

Türk genci, devrimlerin ve cumhuriyetin sahibi ve bekçisidir. Bunların gereğine, doğruluğuna herkesten çok inanmıştır. Yönetim biçimini ve devrimleri benimsemiştir.

Bunları güçsüz düşürecek en küçük ya da en büyük bir kıpırtı ve bir davranış duydu mu, ‘Bu ülkenin polisi vardır, jandarması vardır, ordusu vardır, adalet örgütü vardır.’ demeyecektir. Elle, taşla, sopa ve silahla; nesi varsa onunla kendi yapıtını koruyacaktır.

Polis gelecek, asıl suçluları bırakıp, suçlu diye onu yakalayacaktır. Genç, ‘Polis henüz devrim ve cumhuriyetin polisi değildir.’ diye düşünecek, ama hiç bir zaman yalvarmayacaktır. Mahkeme onu yargılayacaktır.

Yine düşünecek, ‘Demek adliyeyi ıslah etmek, rejime göre düzenlemek lazım.’ diyecek. Onu hapse atacaklar. Yasal yollarla karşı çıkışlarda bulunmakla birlikte bana, başbakana ve meclise telgraflar yağdırıp, haklı ve suçsuz olduğu için salıverilmesine çalışılmasını, kayrılmasını istemeyecek.

Diyecek ki, ‘Ben inanç ve kanaatimin gereğini yaptım. Araya girişimde ve eylemimde haklıyım. Eğer buraya haksız olarak gelmişsem, bu haksızlığı ortaya koyan neden ve etkenleri düzeltmek de benim görevimdir.’

İşte benim anladığım Türk genci ve Türk gençliği! Gazi Mustafa Kemal Atatürk Şubat 1933, Bursa

Başvuru kitabı: Büyük Suikast


[size=3]SAYFA LİNKİ

LÜTFEN SİYASET YAPACAK OLSANIZ BİLE BİRBİRİNİZİ KIRMAYINIZ, KİMSEYİ RENCİDE ETMEYİNİZ, İNSANLARIN İYİ NİYETİNİ SUİSTİMAL ETMEYİNİZ.


Atatürk'ün 76 ölüm yıl dönümü dolayısıyla vicdanlarımız sızlıyor. Bir taraftan madende mahsur kalan ve yaşamını yitiren işçilerimiz, bir tarafta zulme uğrayan Türkmen kardeşlerimiz...

Vatanımız ve milletimiz sağolsun ! Ne Mutlu Türküm Diyene !