Annemi kaybettim, ama kabullenemiyorum. (7. sayfa)

quote:

Orijinalden alıntı: LE10

Arkadaşım metanetli ol gam yükleme sırtına inan anneni daha çok üzersin bu şekilde.kimseye Anlatmam bunu en yakınların bile bilmez hatta ama benim annem de babamda ben 3 yaşındayken annemin bir gece rahatsızlanmasıyla bizi dedemlere bırakıp hastane yolunda trafik kazası ile ebediyete gitmişler kardeşim bide ben kaldım öncesindedd iki ablam gitmiş annemde olan müzmin bir hastalık yüzünden bende zor yaşamışım zaten.annemin kardeşi ile babamın abisi birbiriyle evlenmiş onlar aracılığıyla tanışmışlar zaten.akabinde en yakın onlar oldukları için mi bilmem sahip çıkmışlar sağ olsun.ben duygusal zekam oturunca yani farkındalığımın arttığı dönemler ilkokul yıllarımdı öğrendik işte çok asiydim bilmiyorum kabullenemedim köyümde yattıkları için onlara yakın olmak istedim kaçtım belkde ergen durumları hiç konuşmuyorduk bu konuyu ama annem başımı okşaması bile zoruma gidiyordu o yıllar içime kapamdım bu arada bi kaç okuldan atıldım başa edemedikleri için benle halbuki bize annelik babalık yapan büyüten hastayken başımızda çırpınan onlardı çocukluk işte anlayamıyorsun..orta okulda memleketimdeki okulu kazandım bilerek:)dedemin yanına gittim bu sebeple lise zamanlarıma kadar dedemde kaldım çokta memnundum halimden en güzel yıllarımdı yazları ailemin yanına geliyor okul zamanı dedemde kalıyordum o zamanlar üniyide yakın bi üniversitede okudum eğitimim bitti ailemin yanına döndüm bu arada dedemde öldü çok üzülmüştüm o dönem hemde çok.benim bi türlü kabullenmeme rağmen her zaman ilgilendiler saolsun annemle babam evet annemle babam oldular benim herzaman kendilerinden çok beni düşündüler hiç aramadm yokluklarını bu yüzden hele dedemin bende emeği çoltur.üni. zamanın vakıf üniversitesine kayıt etmek istediler ben yük olmamak için gittim devlette okudum salakığım çoktur bu konuda onlar beni oğulları gibi görmelerine karşı ben biraz mesafeli durdum pişmanım bu konuda onlara oğul sevgisi tattıramadm belkide kendimide mahrum ettim biraz.anladık geçte olsa hatamı halada hayırlı bir evlatmıyım bilmiyorum onlara karşı.bu arada onlardan sadece 2 fotoğraf kalmış ancak kardeşim görecek diye gizledim herşeyden kardeşim bimiyor bilmesini istemediler benim bir zamanlar evleneceğim kızın ailesi durumu öğrenince vermek istemediler bana sevdiğim kızda kaçamadı benle ama onlarada hal veriyorum işim gücüm yoktu ozmanlar durumunda tam farkında değildil kız tarafı şimdi pişmanlar ama iş işten geçti. neyse bilinmemesi daha iyi anladım ki bu durumu öğrenip "ay yazık yaa"demelerine tahammülüm olmadı hiç hayat devam ediyor biz öbür dünyaya inanan insanlarız belli bi yaştan sonra dert etmedim bu durumu hiç. öbür dünyada bir arada etsin allah sevdiklemizle.ama işte anne baba bilmiyorum varlıklarını görmediğimiz için yokluğunu ancak şöyle hissediyorum bi yanım hep eksik gibi ama görseydim bilseydim eminim daha çok etkilerdi beni bu yüzden senin durumun eminim daha zordur.ben kendimi hiç bırakmadım şükür ki belki isyanlarım olmuştur küçüklüğümde allah affetsin bu arada dertsizde kalamdı hiç başım ama hayat işte her zorluk beni dahada olgunlaştırdı.ben ayrı yaşadım çoğunluk şimdiki ailemden hep ama beraberdik ayrı evde kaldım aynı ilde yaşamama rağmen saygı duydular bende onları mahçup etmemk için işe güce adadım kendimi.beni oğlu yerine koyan aileme çok şey borçluyum onlarada yeterli değeri veremedik annem evlendirmek için uğraşıyor hala beni:) babam maddi manevi herşeyiyle zaten destek bana bende babamdan ayırt etmedim kendi banka hesaplarını bile bana devretti işerinide ben takip ettim hep.hiç sıkmadılar beni bana kötü bir söz söylediklerinde kızgıklarında bile benim iyiliğim için hep biliyorum Allah annem babam ve kardeşlerimi yanımdan başımdan eksik etmesin benim ömrümden alıp onlara versin.neyse işte seneler oldu hiç kimseyle konuşmam bunları yazdım şimdi.senin adına çok üzüldüm ama metanetli ol kardeşim allah öbür dünyada bir arada etsin bu dünya gerçekten yalan bomboş ama yalanda olsa devam ediyor bırakma kendini.Allah annenn mekanını cennet etsin sanada sabırlar versin.