Yeni Kayıt
Konudaki Resimler
önceki
|
Hızlı 
Bildirim
Annemi kaybettim, ama kabullenemiyorum. (4. sayfa)
Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar
Editörün Seçtiği Fırsatlar
Bu Konudaki Kullanıcılar:
2 Misafir - 2 Masaüstü
Giriş
Mesaj
-
-
Ben de 7 yaşında anne babamı kaybettim kardeşim anlıyorum seni.
Beni düzelten ananem ve dedemin sevgisidir.
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı > -
başın sağolsun annen arefe günü ölmüş buna sevinmelisin bence. inşallah mekanı cennet olur -
Başınız sağolsun, çok üzücü, anneden değerli ne var ki. -
Bende ölecek korkusu yaşadım arefe akşamı. Bugün yeni taburcu oldu annem çok ağır bi ameliyat geçirdi. Daha geç gitsek safra kesesindeki kanama ve iltihap karaciğere bulaşacakmış hatta biraz bulaşmış bile temizlediler zamanla kendini onaracak diyor. O korkuyu yaşadım. Bizimki biraz ani oldu sizinki yine farklıdır amansız hastalık olduğunu biliyorsunuz zamanla beklemişsinizdir dicem ama hem iyileşmiş gibi olup tekrar nüksetmiş hem de ne kadar beklersen bekle insan yine kabullenemez. Başın sağolsun çok üzüldüm.. gerçekten. Ben bile o birkaç günlük korkuyla ne hale geldim kim bilir sen nasılsındır. Böyle bir durumda ne yapılması gerekir, ne söylenir, nasıl teselli edilir hiç bilmiyorum. Gerçi ne söylersen söyle faydasız kalıyor hatta saçma kaçıyor çünkü kişi birşeyin değişmediğinin farkında. Senin adına çok üzüldüğümü bil dediğim gibi ne denir ne yapılır bilmiyorum başın sağolsun.
-
quote:
Orijinalden alıntı: Target Human
2 yıl önceydi. Köyümüzden bir komşumuz telefon etti bana. Annemin son günlerde hiç evden çıkmadığını, sürekli yattığını söyledi. Halbuki sık sık ziyaret ederdim ve telefonla konuşurdum bana hep iyi olduğunu söylerdi. Annem ortaokul yıllarımdan beri bana ve kardeşlerime hem annelik hem babalık yaparak bizi yetiştirmiş, beni doktor edip şark hizmetine göndermişti. Hasta olduğu zaman bile bizi üzmemek için bunu saklardı hep.
Hemen annemi alıp hastaneye götürdüm. Tetkiklerinde o amansız hastalık ortaya çıktı. Kalın bağırsak kanseri... Ve yaşam mücadelesi başladı. İğne yaptırmaya bile korkan anneciğim birbiri ardına koskoca ameliyatlara girdi çıktı. Radyoterapi, kemoterapi aldı. Onu en güvendiğim hocalarıma emanet ettim. Ama olmadı bir türlü. Tam hastalığı yendik derken başka bir yerden nüksetti. Bir sevindirdi, bir üzdü. Annem 2 yıl direnebildi. Arefe günü kaybettik. 'Kardeşlerin arasında en güçlü sensin, onlara gözkulak ol, hiç kavga etmeyin' dedi onu son ameliyatına gönderirken.
Acım çok büyük. Bir türlü unutamıyorum, kabullenemiyorum. 1 gün daha yaşasaydı neler vermezdim. Bu bayram gününü bana zehir etmeseydi. Ne yapmalıyım bilemiyorum. Hiçbir eşyasına dokunamıyorum. Bana herşey onu hatırlatıyor. Hep kapıdan girecek diye bekliyorum. Biliyorum ki bir daha gelmeyecek.
Bu acıyı yaşayan vardır aranızda. Nasıl dayandınız, nasıl alıştınız. Söyleyeceğiniz her öneri bana teselli olacaktır. Şimdiden teşekkürler.
Başınız sağolsun gerçekten yazıları okurken ben kötü oldum. Çok üzüldüm.
Benim tavsiyem, Bazı rahatlatıcı ilaçlar var. Daha az duygusal yapacak sizi. Ve sizin bu durumları onaylayıp kabullenmenizde faydası olacak. Eğer bu şekilde kendinizi yerseniz değil 2 yıl 10 yıl kendinize gelemezsiniz.
Size tavsiyem, kesinlikle psikiyatr a gitmeniz. Geçmiş olsun. O sizin mutsuz olmanızı asla istemezdi. bu yüzden hemen toparlanmalısınız.
-
sürekli ölüm korkusuyla ve sürekli birşey olacakmış birini kaybedekmişim gibi yaşıyorum. bu türlü bir duruma nasıl dayanabilirim düşünmek bile istemiyorum.
kendim ölsem umrumda değil ama tanıdıklarımı kaybetme korkusu çok zoruma gidiyor.
geceleri kabuslar görüyorum. ölen birilerini duydum mu dikkat kesiliyorum nasıl öldüğünü soruyorum.
normalde hiç bu tür şeyleri takmazmış gibiyim. hiç ağlamıyorum ama ben çok büyük acı çekiyorum.
inançlı biriyim. Öldükten sonraki hayata inanıyorum ama ölümü kabullenemiyorum.
Allah sıralı ölüm versin derler ya, kim ölecekse yaşlanınca ölsün belki daha az zoruma gider.
Allah rahmet eylesin.
Hayatınızda yaşadığınız en acı deneyimi bizimle paylaştığınız içinde teşekkürler. Citizen'in dediği gibi annenize ait ne varsa yok etmek yerine onun hatırasını yaşatmalısınız.
Ailemden ayrı yaşıyorum ve onlar olmadan her geçen günü boşa yaşamışım gibi geliyor.
-
Allah rahmet eylesin sanada sabırlar versin
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi LE10 -- 13 Ağustos 2013; 17:25:51 >
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı > -
Allah sabır versin kardeşim , çok zor bir durum gerçekten... -
Kardeşim başın sağolsun okurken panik atak geçirdim vallahi.annenin mekanı cennet olsun.
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı > -
basın sağolsun kardeşim üzüldüm allah rahmet eylesin.bu arada zaman geçirecek oyalanacak bir şeyler bulmalısın
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı > -
Allah sabır versin, mekanını cennet etsin. Başınız sağolsun -
Allah mekanını cennet eylesin.
Hepimiz kendimize iyi bakalım ki evlatlarımıza erken vakitte böyle acılar çektirmeyelim. -
Allah rahmet eylesin. Başınız sağolsun -
Başın sağolsun hocam Allah rahmet eylesin. -
Allah rahmet eylesin.
Kardeşinin olmasının yararları .. -
Bugün zaten doluydum, sen anlatınca ağlayıverdim. Çok başın sağolsun konuşmak istersen yaz istediğin zaman istediğin saat. -
Baiın sağolsun. Benim de annem göğüs kanseri tedavisi gördü. Çok şükür atlattı, Tetkikleri vs yaptırıyor ama çoğu insan hep diyor ya başka yerden çıktı bu sefer kanser diye ondan korkuyorum. Bu sene üniversiteye başlıyacağım şehir dışında ama aklım hep annemde kalıcak. Zor iş gerçekten. Allah sabır versin. -
Allah rahmet eylesin. Çok üzüldüm başınız sağolsun -
quote:
Orijinalden alıntı: Target Human
2 yıl önceydi. Köyümüzden bir komşumuz telefon etti bana. Annemin son günlerde hiç evden çıkmadığını, sürekli yattığını söyledi. Halbuki sık sık ziyaret ederdim ve telefonla konuşurdum bana hep iyi olduğunu söylerdi. Annem ortaokul yıllarımdan beri bana ve kardeşlerime hem annelik hem babalık yaparak bizi yetiştirmiş, beni doktor edip şark hizmetine göndermişti. Hasta olduğu zaman bile bizi üzmemek için bunu saklardı hep.
Hemen annemi alıp hastaneye götürdüm. Tetkiklerinde o amansız hastalık ortaya çıktı. Kalın bağırsak kanseri... Ve yaşam mücadelesi başladı. İğne yaptırmaya bile korkan anneciğim birbiri ardına koskoca ameliyatlara girdi çıktı. Radyoterapi, kemoterapi aldı. Onu en güvendiğim hocalarıma emanet ettim. Ama olmadı bir türlü. Tam hastalığı yendik derken başka bir yerden nüksetti. Bir sevindirdi, bir üzdü. Annem 2 yıl direnebildi. Arefe günü kaybettik. 'Kardeşlerin arasında en güçlü sensin, onlara gözkulak ol, hiç kavga etmeyin' dedi onu son ameliyatına gönderirken.
Acım çok büyük. Bir türlü unutamıyorum, kabullenemiyorum. 1 gün daha yaşasaydı neler vermezdim. Bu bayram gününü bana zehir etmeseydi. Ne yapmalıyım bilemiyorum. Hiçbir eşyasına dokunamıyorum. Bana herşey onu hatırlatıyor. Hep kapıdan girecek diye bekliyorum. Biliyorum ki bir daha gelmeyecek.
Bu acıyı yaşayan vardır aranızda. Nasıl dayandınız, nasıl alıştınız. Söyleyeceğiniz her öneri bana teselli olacaktır. Şimdiden teşekkürler.
en azından kardeşlerin var birbirinize destek çıkarsınız. ya onlar olmasaydı ?
Ip işlemleri
Bu mesaj IP'si ile atılan mesajları ara Bu kullanıcının son IP'si ile atılan mesajları ara Bu mesaj IP'si ile kullanıcı ara Bu kullanıcının son IP'si ile kullanıcı ara
KAPAT X
Bu mesaj IP'si ile atılan mesajları ara Bu kullanıcının son IP'si ile atılan mesajları ara Bu mesaj IP'si ile kullanıcı ara Bu kullanıcının son IP'si ile kullanıcı ara
KAPAT X
