Bir Ekstrem Spor Olarak Hayat

Daha önceki hesaplarımı bilen bilir. Zaman zaman ne kadar saat yaşadığımı, ne kadar gün daha yaşarsam kaç yaşıma falan geleceğimi hesaplarım. Ne kadar gereksiz. Önümde bir yaşam var ve ben bunu sadece kum saati olarak düşünüyorum. Kimileri daha iyi şartlarda yaşar ama bunu göremez, kimileri elinde hiçbir şey olmadığı halde mutludur. Sonuçta mutluluk bir tercihtir, belki bir kaç "ekstrem" örnek hariç.

Bugüne dek pek çok kötü olay yaşadım. Kimileri daha kötülerini de yaşamıştır, kimileri benim yaşadıklarımı yaşasa bir daha toparlanamayabilir de. Hayatımda bir facia olarak değerlendirilebilecek çoğu olay umurumda değil, sanırsam bunun faydası çok. Zararı da olsa gerek. Bugüne kadar pek çok yanlış yaptım. Bazıları her gün aklıma gelir, bazılarına "Oh olsun" diyeceğim kadar yüzsüz bakarım, belki de zalimce.

Sevdiğim çok insan yok ama gerçekten sevdiğim insanlar var, sanırsam kahrımı da en çok onlar çekiyor. Bir gün yalnız kalmaktan korkuyorum ve muhtemelen korktuğum başıma gelecek. Aslında doğrudan yalnız kalmaktan korkmuyorum, zaten buna çok da uzak biri değilim şimdi de ama o gün gelecekse, buna hazır olmak zorundayım. Hazır olamamaktan korkuyorum. Kimsenin ne duruma düşeceği belli değil ama bazı şeyleri yeterince garanti altına alabilirsiniz. Çok yaşlanmak istemiyorum ama çok genç gitmek de istemiyorum. Kendim elden ayaktan düşmeden gidersem, sanırsam bu bana yeter. Daha da önemlisi, yalnız olacaksam bile, bir faydam olsun istiyorum. Bu sadece maddi olmayabilir.

Burada her şeyi anlatamam ama sanırsam fazla açık sözlü davrandım bugüne kadar, inanın bundan büyük zarar yok. Kendinize saklayacağınız mutlaka yeterince şey olsun. 25 yaşını dolduran, 26 yaşına doğru giden biri olarak, görece kısa ömrümde gereğinden fazla şey duydum, gördüm, öğrendim. Tüm bunlara rağmen verebileceğiniz en doğru karar, paylaşılan şeylerin azı karar, çoğu zarar olduğuna sonuna kadar dikkat kesilmektir.

Geldiğim bu noktada ne kazandım peki? Ya da ne kaybettirdim? Bir sürü bilgi yığını, gerekliliği tartışılır noktada. Pişman mıyım? Öğrendiğim hiçbir şeyden pişman değilim ama bazıları olmasa da olurdu. Binlerce müzik dinledim, çok büyük kısmını her dinlemeye başladığımda, başladığım gibi sonuna kadar hatırlarım, her enstrümandan, her söze kadar. Büyük bir yer işgal ettiği kesin. Yine felsefe (Teoloji ağırlıklı) bana çok büyük vakit kaybettirdi, bugün bildiğim şeyden zerre şüphe duymuyorum ama kendi içimde yaşasam sanırsam daha iyi olurdu. Bugüne kadar, maddi anlamda pek fayda sağlamadım. Harcattıklarıma kaybettirdiklerim denebilir mi? Kişisine göre değişir ama kimse kusura bakmasın, bir kaç konu hariç ben kimseye çok para harcatmadım. Çok para kişisine göre değişse de, ben yine de yeterince tutarlı davrandığıma eminim, en azından 18 yaşıma kadar. 25.5 yaşındayım ve bu yaşıma kadar para harcatmamam gerekirdi kimilerine göre ama şöyle diyeyim, keşke harcanan tek şey para olsaydı. Elinin kiri olan bir şey insanlar tarafından nasıl da ilahi bir noktaya gelmiş.

Kimilerinin hayatından roman olur, kimileri boş plak gibi sadece takırdar, kimileri başlamadan biter. Kimileri sadece yok eder. Ruhunu, bedenini, her şeyini. Zararım dokunmuş olabilir ama yok etmek yaptığım şeylerden biri değil. Evet, bir ekstrem spor olarak hayat, hayatım. Burada üstü kapalı anlattım ama yaşadıklarım sanırsam ekstrem spor ile aynı adrenalini verebilir. Bilene.

< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Tank Reis -- 10 Şubat 2017; 7:12:54 >
< Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >