Şimdi Ara

Nerden baksan 3 aydır cenabetim :S

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar

Editörün Seçtiği Fırsatlar

Bu Konudaki Kullanıcılar:

3 Misafir (1 Mobil) - 2 Masaüstü,

1 Mobil

5 sn

5
Cevap

1
Favori

8.650
Tıklama

Daha Fazla
İstatistik

Konu İstatistikleri Yükleniyor

Konuya Özel

1 oy

Öne Çıkar

Cevapla

Sayfa: 1

Giriş

Mesaj

Nerden baksan 3 aydır cenabetim. Ondan önce de yaklaşık bi 6 ay felan cenabettim, arada 1 kere abdest aldım. Bunu buraya niye yazıyorum bilmiyorum, çünkü çok saçma ve sadece beni ilgilendiren bir konu. Neredeyse her gün duşa giriyorum ama gusül abdesti almıyorum.

Belki de kendime iyiyi yakıştırma ve ölüm korkusunun birleşmiş halidir bu yaptığım davranış. Her insan ölünce cennete gideceğim diye düşünür ya, bu da belki benzeridir, ölürken abdestli olurum inanışına sahibim belki bilinç altında bilemiyorum. Ve dolayısıyla eğer abdest alırsam her an ölebilirim gibi birşey olabilir. Yani cenabetken ölmem nasılsa gibi saçma bir mantık kurmuş olabilir bilinçaltım.

Veya hep derler ya, cenabetken işlerin kötü gider diye, belki de işlerim kötü gittiği için böyle davranıyorum. Eskiden hep abdestli gezerdim, işlerim kötü gitti birkaç sene kadar. Sonra abdest almadım hiç, yine kötü gitti. Sonra aldım yine kötü gitti, sonra yine almadım yine kötü gitti. Yani kısacası hep kötü gitti. Belki de kötü giden işlerimi yaratıcıya bağlıyorum, bu da benim kendi çapımda acizce, kimseyi umursamamaya çalışma çabası gibi.

Allah'a inanıyorum kesinlikle, ve hiçbir şüphem de yok. Ama böyle bir davranışım var yazasım geldi buraya. Hala da kötü gidiyor işlerim. Zaten psikolojik olarak da çok uzun bir süredir iyi değilim. Sadece seyirci kalıyorum hayata, herkes bir işler peşinde koştururken. Birisi bana benim başaramayacağım bir başarıdan bahsettiğinde hayatımın rolünü oynuyor ve onun adına mutlu olmuş gibi yapıyorum. Ama içimden ben yapamadım diye kahroluyorum, ve ileride iyi şeyler başaracağımı düşünerek kendimi avutma çabası içerisine giriyorum. Şuan 22 yaşıma geldim, 17 yaşımdayken 22 yaşıma geldiğimde kendimi çok yükseklerde görüyordum. Ama şuan eziğin tekiyim, 17 yaşımda da öyleydim. Üniversitede düzelir diyordum, ama hiç düzelmedi, aksine kötüye gitti. Çünkü şuan önümde kendimi "üniversitede düzelirsin be olm" diye avutacağım bir üniversite kavramı kalmadı. Ama hala da kendimi avutmaya devam ediyorum, 40 yaşıma geldiğimde şöyle olur böyle olur diye, ama bugünler de dünlerin yarınları değil midir dostlar. 5 sene önce kendimi nasıl gökte hayal ederken şuan çukura batmış durumdayım. Allah korusun 40'da da öyle olmaz inşallah.

Neyse konu nerden nereye geldi. Okuyan varsa teşekkürler.