arkadaşlar küçükken bir ortam gördüğümüzde bir kişi gördüğümüzde mesela ona hayran olabiliriz.müthiş bir hayranlık duyabiliriz.ama büyüyünce hayat gerçeklerini farkettiğimizde o hayranlık geçebilir.çünkü o ortamın kişinin o kadar abartılacak birşey olmadığını düşünürüz.ben diyorum ki birinden çok etkilenmek ayrı bir dünyada hissetmek saflıktan bilgisizlikten mi oluyor?mesela bende küçükken çok büyüttüğüm şeyler o kadar değişik ilginç gelmedi.mutluluğun olmasının sebebinin saflıktan gelen bir yanı var mıdır?ama aynı zamanda birşey mükemmel yada mükemmele yakın olduğunda etkilenmemizde doğal.yani hayranlık nerde başlar nerde biter bu açıdan baktığımızda?
Ne diyon la?
En mutlu insanlar aptal olanlandır.
mesela şu iki video arasındaki fark.
bir up belki görüşü olan çıkar.
yeni mesaja git
Yeni mesajları sizin için sürekli kontrol ediyoruz, bir mesaj yazılırsa otomatik yükleyeceğiz.Bir Daha Gösterme