Öncelikle bahsettiğim yalnızlık sosyal olarak değil, daha genel.

Siyasetten uzak durayım kendimi kanser etmeyim diyorum ama dayanamıyorum. Her gün başka bir iğrenç haberi görüp moralimi bozuyorum. Her sabah iğrenç haberlerle güne iğrenç bir şekilde başlıyorum.

Ekonomi dediğiniz batar çıkar, en kötü dağdan ot toplar kaynatıp yerim. Asıl canımı sıkan bu ülkede artık benim çıkarım için uğraşan bir kurum kalmamış olması.

Doğduğum, gelişmesi için çaba gösterdiğim ülkem kaçak milyonlar tarafından adeta işgal ediliyor kılını kıpırdatan yok. Ne bir devlet kurumu, ne bir kolluk kuvveti ne de bir siyasi parti benim yanımda değil gibi hissediyorum. Ee ben niye bu kadar vergi verip hepinizi krallar gibi yaşatıyorum o zaman? Suriye afgana para saçın, bana sopa atın diye mi? Tanju Özcan gibi bir kaç şerefli yönetici hariç somut adım atan yok. Demokrasi ve özgürlüğün kalesi NATO bu kaçak işgalciler kendilerine gelmesin diye her türlü tavizi vermeye hazırlar, Türk halkı zaten umurlarında değil o yüzden batıyı ve fonladıkları tasmalılarını hiç saymıyorum bile.

Şerefli, dürüst ve eğitimli bir Türk vatandaşı olarak soruyorum: benim yanımda kim var, ben yalnız değil miyim? Türk halkı olarak yalnız bırakılmadık mı? Nasıl kafayı yemiyorsunuz? 5 senedir içmediğim sigaraya tekrar başladım, ekonomik durumumda bir sıkıntım yok, istediğim ülkede yaşayabilecek imkanım da var ona rağmen doğduğum toprakların geldiği hali görünce dayanamıyorum. Ekonomik durumu kötü olan ve istediği yere gitme özgürlüğü olmayanlar gerçekten soruyorum kafayı yememek için ne yapıyorsunuz?

Uzun oldu, buraya kadar okuyanlara teşekkür ederim, artık sinir ve stresten içimi dökme gereği hissettim.

Fanatik o knk... Anlamaz seni