yalnızlık çok koyuyor, çok üzülüyorum (2. sayfa)

Birazcık anlaşılmaya ihtiyacım vardı gerçekten cok teşekkürler hocam. Eger sen de benim durumumu yaşıyorsan umarım en kısa zamanda kurtulursun

Benim durumum daha farklı hocam. Pandemi sürecinde de olsak milletin en azından telefonda gorusebilecek arkadaşları var. Bende o bile yok

Umarim bu durumdan en kisa surede kurtulup hayatta dilediğin yerlere gelirsin hocam

Yalnız ve stresli

hocam insanlar şu an okullarına pandemiden dolayı gidemiyorlar zaten rahatça da gezemiyorlar. şurada kalmış 16 gün. 16 gün sonra serbestsin. istediğin gibi çıkıp dolaşabilirsin. az daha dayan. inan çok az kaldı.

ben her zaman yalnızdım

inşallah hocam

bu çok kötü bir duygudur hocam hep yalnız olmak nedir bilemem fakat 3 senedir yalnız kaldığım için az çok anlayabilirim

bir sene daha hazırlanmayı düşünüyordum hocam maalesef benim için bitmiyor

olsun hocam yine de elinden gelenin en iyisini yap.

çok az bir zaman kaldı hocam biraz daha dayanmamız lazım ama şunu unutma bundan bir kaç yıl sonra bu günleri hatırlamıcaz bile hepsi gelip geçicek

sana çok katılıyorum.ben de neredeyse 3 yıldır çok yalnızım.ailem beni umursamıyor,mesala babamla küçüklüğümden beri hiç oturup sohbet ettiğimi hatırlamıyorum.annem zaten anlamadığım bir şekilde kendimi bildim bileli benden nefret ediyor.insanlarla küçüklüğümden beri yakınlık kuramıyorum,bunu annemi aşırı koruyucu davranışlarına bağlıyorum.küçüklüğünden beri bana insanların zarardan başka bir şey getirmeyeceğini empoze etti.

benim asıl anlatmak istediğim lise zamanlarım.teogda yüzde onluk bir dereceye ancak girmiştim.fakat ailemin benden bekletisi oldukça yüksekti.şehrimin 2.anadolu lisesini kazandım.ama ailem beni temel lise denen ucube okula göndermeye karar verdi.zaten sınavdan kötü yaptığımdan ses çıkaramadım 2.senemi orada heba ettim.2 tane arkadaş edinmiştim fakat onlar zamanla beni dışladılar.zaten toksik insanlardı onlarla ilişiğimi kestim ve teogda kazandığım okula naklimi aldırdım.kabus burdan sonra başlayacaktı.zaten 2 senedir kendimi b*k gibi hissediyordum fakat artık sanki beynimi kemiren bir yılan bütün vücuduma acı veriyordu.distemi tipi depresyon hastası olduğumu bu derdi çektikten 1,5 sene sonra anladım.7 ay yatağın içinde kıvrandım fakar kimse gelip nasılsın diye sormadı.ama aileme sorsan dünyanın en düşünceli ebeveni onlar.8 aydır demir b12 ve dvitamini alıyorum %80 iyileştiğimi söyleyebilirim fakat hala ara ara sallaınıyorum.yksyi sorarsan da 10.sınıfta yaptığım çalışmalar ve 1 2 saatlik çalışmalar sayesinde ayt de 50 tytde 75 net bandındayım.seneye dershaneye gitmek zorundayım fakat bu netlerle ailemden nasıl beni dershaneye göndermelerini isteyebilirim onu düşünüyorum.