Sosyal Fobiyi Nasıl Atlattım

Forumda seneler boyunca orada burada sosyal fobi ile ilgili tecrübelerimi yazdım. Zaman zaman mesajlar geliyor nasıl atlattın diye, her seferinde yeniden açıklamaktan yoruldum o yüzden bu konuyu açıyorum xd

Öncelikle sosyal fobi derecemi belirteyim.

Dışarda yemek yiyemez, su içemezdim. Eğilip kalkamazdım. Yürürken kısa üst giyemezdim popom görünüyor diye. Minibüslerde inecek var diyemezdim birinin inmesini beklerdim. Derslerde yoklama zaten her günün kabusu burada kesinlikle diyemezdim, olur da desem sesimi duyuramazdım. Biri benim yerime derdi burada diye genelde. Koşmak spor falan bunlar zaten yok. Gezmeye tozmaya sinemaya falan gidemezdim hiçbir yere. böyle devam ediyor işte.

Sosyal fobim 6.sınıfın yazında başladı. Yaz boyunca bir hastalık geçirdim ve insanlardan tamamen kesildim. Geri döndüğümde biraz self conscious idim bilmiyorum türkçesi nasıl. ama yine yemek yiyebiliyor koşabiliyor eğilip kalkabiliyordum yakın arkadaşlarımlayken. 8.sınıfta arkadaşlarımdan ayrılmak durumunda kaldım ve 8.seneyi tamemn yalnız tüm gün sıramda oturarak geçirdim ve sosyal fobim oldukça ilerledi. lise 1'e geçtim, ilk günden arkadaş edincem falan düşüncesi ile gittim okula ama yapamadım. Lise 1 çok kötü geçti, 8.sınıf ile aynı hatta daha kötü. Sürekli burnum akıyordu bilmiyorum neden şimdi öyle bir sıkıntım yok. Her dersin sonlarına doğru burnumu çekmeye başlıyordum bazen çok akıyordu saçma sapan şeyler denedim pamuk sıkıştırdım falan fisman bayağı stresli geçti günlerim.

Lise 1'in sonunda okula devam etmemeye karar verdim. Evde kavga ettik ama ben okula dönmeyeceğimi kafaya koymuştum ve açık öğretime geçtim. Fakat verdiğimiz karar şuydu, açığa geçersem aynı zamanda işte çalışmak zorundaydım ve iş fiziksel bir iş. Yakın bir akrabamın yanında çalışmaya başladım.

Amcam başlarda kibardı, anlayışlıydı. Çok basit şeyleri bile yapamıyordum yer süpürmek gibi. İş ağır işlere geldiğinde ki benim asıl işlerim oydu hiç yapamıyordum çünkü fiziksel olarak zayıftım üstüne sosyal fobim vardı ve en önemlisi ise gözlüklerimdi. Terlediğimde terim gözlüğüme falan düşerdi, önümü göremezdim biriyle konuşurken göz göze bakamazdım, gözlüğüm üstüne 4-5 senelik bir gözlüktü o zaman sürekli kayıp da duruyordu. Sürekli kaçamak arıyordum gözlüğümdeki teri kimseye göstermeden silmek için. Alnım yara olmuştu hızlı hızlı elimle teri atmaktan gün boyunca. Zaman geçtikçe amcam daha sert davranmaya başladı, daha sonra azarlmaya başladı sakince, daha sonra kızmaya başladı ve en sonunda çevrede başkaları olsun olmasın, kendi tanıdıklarım, yakın çevrem içinde bile aşağılamaya başladı. Ve yazmadım şimdiye dek ama bunların hiçbirine hiçbir ses çıkarmıyordum tabi ki. Ve şöyle ki amcam kötü biri değil yani söylediklerinin çoğunda da haklıydı. Yavaş yavaş korktuğum her şey tek tek başıma geldi. Gözlüğümün düştüğü oldu, burnumun aktığı oldu, gaz kaçırdığım oldu, gözlüğümü başkalarının yanında çıkardığım ve temizlediğim oldu, amcamla kahvaltıdayken çay söylediğinde sesimi bir türlü duyuramadığım ve salak gibi bağırdığım oldu. Benzer şeyleri yalnız başıma minibüse binerken, bir yerden alışveriş yaparken de yaşıyordum. İnsanlar normal konuşarak sesini duyurabilirken ben bağırarak duyuruyordum ve millet mal mı bu diye bakıyordu. Ve korktuğum her şey başıma gelince, ve geldi geçti de değil ben haftanın altı günü 8 saat işe gidiyordum her gün aynı şeyleri yaşaya yaşaya en sonunda durumumu kabullenmeye başladım.

Eğer birine sesimi duyurmam için bağırmam gerekiyorsa o halde bağırırım demeye ve bağırmaya başladım. Eğer koşarken komik görünüyorsam ama neticede gideceğim yere hızlı gidiyorsam o halde komik koşuyorum elimden bir şey gelmez diyip koşmaya başladım. Gözlüğüme ter düştüğünde ve 2 kişi ağır bir şey taşıyorsak ve önümü göremiyorsam, amca bir saniye bekle gözlüğümü temizlemem gerekiyor demeye başladım. Yani basitçe durumumu kabullenip, elimden gelenin en iyisini yapmaya başladım. Bu şekilde aştım sosyal fobimi.

Şu an normal insanların ama küçük düşerim, başarısız olurum diye çekindiği şeyleri ben yapan biriyim. Çünkü kabullendim kendimi. Yalnız sinemaya gitmek mesela insanlar çekinir, yalnız yemek yemek aynı şekilde. Ben çekinmem keyfime bakarım. Bolca rezil olmuş olsam da şu an sesimi normal bir şekilde duyurabiliyorum konuşurken. Fiziksel olarak güçlendim, kilo aldım. Koşarken hala biraz komik koşarım hatta kız gibi koşuyorsun derler. Ama şehir içinde bir yere koşmak gerektiğinde bunu diyenler koşamazlar utandıklarından ben yardırırım. Hala gözlük kullanıyorum ve hala gerektiğinde söylemem gerekeni söyler, yapmam gerekeni yaparım. Kendimi küçük görmem ya da yüksek görmem. Neysem o, elimden geleni yaparım o kadar.

Şu an üniversiteye gidiyorum. Üninin ilk günü kimse gelip merhaba demedi, ben dedim. Müsait bulduğum veya insanların yeni yeni kaynaştığı bariz olan ortamlara gidip merhaba dedim. Ardından basit şeyler işte 1.sınıfsınız siz de dimi gibisinden. Bazısı evet diyip arkasını döndü, nazikçe (!) git işine dedi. Kimisi ilgilendi konuştuk kaynaştık. Şu an sınıfımda inanıyorum ki herkesle koyu muhabbetim olmsa da tanınan biriyim. Birçok kişiyle oturup konuşabilecek samimiyetim var. Yakın olduklarım da var.

Diyeceğim o ki her şey kendinizi kabullenmekle başlıyor. Bu sosyal fobi aslında insanlara kendinizi göstermemek için kaçıp durmanızdan başka bir şey değil.

edit: yazım hataları olabilir, okuduğumu kontrol etmedim. aklınıza takılırsa bir yer sorabilirsiniz.

Hocam konu biraz uzun olmuş.

Bu forumdaki çoğu kişi bu kadar uzun yazıları okumaz.

İhtiyacı olanlar okusun diye yazdım zaten. Zamanında ben de çok yardım aramıştım internetten.

Okumaya üşenenler için özet: Korkularınızın üstüne gidin

Sendeki sosyal fobi değil gibi görünüyor kanka. Small talk denilen olayı mı yapamıyorsun

toplum cok bozuldu.yok edilirse duzelmis olur

bende de sosyal fobi yok ama insanlarla konuşurken muhtemelen small talk dediğiniz şeyi pek yapamıyorum. muhabbet açmayı ilerletmeyi falan. karşımdaki konuşkan biriyse sabaha kadar konuşuruz sorun yok ama muhabbet açma sırası bana geldiğinde sıkıntı yaşıyorum

Sosyal fobi bu olayı kapsamıyor diye inanıyorum. Bende de var bu durum ayrıca ama yalnızca click etmediğim insanlarla oluyor. Kafamın uyuştuğu insanla yaş fark etmeksizin small talk da olsa muhabbet de olsa yaparım ama kafa uymayınca olmuyor. Dert de etmiyorum açıkçası. Konuşacak bir şey yoksa yoktur, bu kadar.

Mesela biri gelse benle sosyal fobi ile ilgili konuşsa sabaha kadar konuşabilirim, veya müzik hakkında konuşabilirim, psikoloji, mühendislik, filmler, spor hakkında konuşabilirim. Ama biri gelip kız konusu açarsa, siyaset veya futbol basketbol konusu açarsa tek kelime edemem. Çünkü ne ilgim ve ne de bilgim.

Eğer çoğu insanla small talk yapamıyorsan muhtemelen insanların çoğunluğunun ilgilendiği şeylerle ilgilenmiyorsun demektir. Başka bir sebep göremiyorum. Ve şunu da söylemek istiyorum ki sırf muhabbet olsun, konuşabilelim diye ilgi duymadığı şeylerle vakit geçiren insan sayısı inanın çok fazla.

small talk konusundaki fikrimi yazdım bir önceki mesajımda.

duyguları yüze, dışarı vurma konusu sosyal fobi de dahil olmak üzere birçok şeyden kaynaklanabilir. Ama bana öyle geliyor ki muhtemelen rahat, samimi olmadığın için iletişim kurduğun insanla bu durumu yaşıyorsun. Benim rahat konuşup, gülüp, fiziksel olarak şakalaştığım birkaç insan var yalnızca.

Derler ya her insan maske takar diye. Senin durumun bu olduğuna inanıyorum. Maskeni çıkarabileceğin insanlar olduğunda gerçekten kendini gibi davranmaya başlarsın. Bir insanla bu seviyeye gelmek bol bol vakit geçirmekle, birlikte bir şeyler yaşamakla olur. Örnek olarak ben babaannemin yanında çok rahatımdır saçma sapan olsun olmasın hareket yaparım ederim söylerim ama anne babamın yanında yapmam.

İnsan kendinisi herkese açmak zorunda değil. Kimisi ile seviyeli ilişki kurarsın kimisi ile yakın.

Neyi yokediyorsun?

Kimse sizin ne yaptığınızı, nasıl giyindiğinizi, ne söylediğinizi merak etmiyor arkadaşlar. İnsanların sizin hakkında böyle düşündüğünü, uyduran sizin beyniniz. Siz birde buna inandığınızda sıkıntı yaşıyorsunuz işte. Bunu yapmayın. Kendiniz olun.

Ben önceden de çirkindim şimdi de çirkinim xd

Kesinlikle katılmıyorum. İnsanlar sizin ne yaptığınızı, nasıl giyindiğinizi, ne söylediğini merak ediyorlar ve aralarında dile de getiriyorlar. Bu bazen iyi olabilir, mesela benim durumumda bana yaklaşan sınıf arkadaşlarım oldu bana yardım etmeye çalıştılar, öğretmenlerim de aynı şekilde. Kimileri durumumu istismar etti. İnsanlar çevrelerini, diğer insanları gözlüyorlar; konuşuyor ve düşünüyorlar.

Fakat bu durumun sizi kötü etkilemesine izin vermeyin. Hayatınızı mümkün mertebe kendinize göre yaşayın, başkalarına göre değil. Elbet etkileneceksiniz başkalarının görüşlerinden, bakışlarından vs. Yapılabilecek bir şey yok, insanların doğası bu. Siz inandığınız şeyin peşinden koşun, ve her şeyden önemlisi kendiniz ile mutlu olun. Başkası sizin hakkınızda kötü düşünmüş, eğer bu başkası sizin için değerli biri değilse neden umursayasınız? Size engel olabilecek durumlar olabilir ve sırf bu yüzden zaman zaman rol yapmak zorunda kalabilirsiniz bu çok normal, doğal bir şey. Ama amaç elinizden geldiğince kendi hayatınızı istediğiniz gibi yaşamak ve bunun için savaş vermek.

"Kepçe kulaklı" yakın bir akrabam vardı hala iletişim halindeyiz, birlikte büyüdük. Küçükken sürekli dalga geçerlerdi kendisi de üzülürdü, bir yerden sonra dalga geçenlere direkt fiziksel tepki göstermeye başladı derken büyüdük. Ve onun durumunda da benimki gibi, kendini kabullendiğinde çözüldü sorunu. Umursamadığı insanın alayına gülüp geçtiğinde insanlar zaten alay etmeyi bıraktılar. Durumu, çevresinde normalleşti.

Şu an yaşıtız neredeyse ve o baya kızlarla içli dışlı biri. Kulakları da aynı duruyor xd

Ha öyle bir şey var ki çok absürttür insanın durumu o başka tabi. Sırf gülüp geçilerek alışılınamaz her şey.

paylaşmak istedim sen yazınca. bu gece bayağı da yazdım zaten herkese iyi geceler xd