Çaresizlik

Selamlar,

4 yıldır birini seviyorum ancak o beni tanımıyor. İlk gördüğüm anda tutuldum ancak küçüklüğümden beri herşeyi içime attığım için açılamadım. Lise 2 başlangıcında tutuldum kendisine ancak şuan normalde üniversite 2 de olmam gerekiyordu ancak liseyi 2. sınıfın sonunda bıraktım ve birdaha hiç görmedim gerçek hayatta kendisini.

2.5 yıl boyunca çaresiz bir şekilde belki diyerek bir yol umdum tanışmak için ama olmadı. Son 1.5 yıldır bir anı olarak kaldı kendisi ancak durduk yere aklıma geliyor her an ve hiç umudum kalmadı artık.

Ne yapacağımı bilmiyorum, daha güzel kızlar ile konuştuğumda oldu ama nedense kimse o'nun kadar güzel gelmiyor bana. Dini inancım mevcut, çok dua ettim ama değişen olmadı. Kalbim kırık şekilde yaşıyorum.

@Direnc- 'e katılıyorum. O zamanlardaki psikolojik durumunu bilmediğim pek yorum yapamam ancak bu durumun giderek büyümemesi için zamanında konuşman gerekirdi. Tabi ki dua et ancak sadece dua ederek bir yere varamazsın. Belki de senin için hayırlısı budur. Eğer ki ben onsuz yapamıyorum falan diyorsan bir şekilde ulaşmaya çalış. Baktın yapabileceğin bir şey yok, kendine yapabileceğin en iyi iyilik, önüne bakmak. Önüne bakmaktan başka seçeneğin kalmıyor. Olmayan bir ilişki için kendini yıpratmanın gereği yok bence.

Ben şahsen tanışabilme ihtimali görmüyorum çünkü seviye farkı var. Kızın ailesi zaten zengin sayılabilecek düzeyde ve kız üniversite okuyor. Ben açıktan lise okumaya 'devam' ediyorum. Önüme bakmayı çok denedim ve hala deniyorum ancak birden geliyor aklıma ve geldiğinde de gerçekten çok fazla etkiliyor beni.

Kısacası kız yaşıtları gibi davranıyor ama ben davranmıyorum. O'nun davranışları hareketlilikten yana iken benim davranışlarım daha klasik, sakin ve sade. Bu arada sosyal medyadan ulaşabilme ihtimalim de yok çünkü hayalet - bot hesap gibiyim yani ne takip eden ne de edilen var. Yazsam bakmaz bile