arkadaşlar her ilçenin her şubesi %100 dolu gösteriyor bu ne? 2 gündür bakıyorum 1000 100 01010100101010101000

Az önce youtube'da bi videoya denk geldim;

videodakiler hep devleti suçluyor aç gözlülük ve yozlaşma ile.

acaba sonumuz böyle olur mu sizce?

ekonomi çok iyi. geldim hemen terli terli kulaklarıma soktum çok güzel çalıyor

edit: arkadaşlar bu daha kötüsüymüş. bunda mikrofon da yok ve kablosu da çok ince...

ikisini de türkcellden aldım bu arada. vay be... önceden aldığım güzel bu çin malına benziyor. kablosu çok ince, giriş yeri plastik bi kötü

Forumda seneler boyunca orada burada sosyal fobi ile ilgili tecrübelerimi yazdım. Zaman zaman mesajlar geliyor nasıl atlattın diye, her seferinde yeniden açıklamaktan yoruldum o yüzden bu konuyu açıyorum xd

Öncelikle sosyal fobi derecemi belirteyim.

Dışarda yemek yiyemez, su içemezdim. Eğilip kalkamazdım. Yürürken kısa üst giyemezdim popom görünüyor diye. Minibüslerde inecek var diyemezdim birinin inmesini beklerdim. Derslerde yoklama zaten her günün kabusu burada kesinlikle diyemezdim, olur da desem sesimi duyuramazdım. Biri benim yerime derdi burada diye genelde. Koşmak spor falan bunlar zaten yok. Gezmeye tozmaya sinemaya falan gidemezdim hiçbir yere. böyle devam ediyor işte.

Sosyal fobim 6.sınıfın yazında başladı. Yaz boyunca bir hastalık geçirdim ve insanlardan tamamen kesildim. Geri döndüğümde biraz self conscious idim bilmiyorum türkçesi nasıl. ama yine yemek yiyebiliyor koşabiliyor eğilip kalkabiliyordum yakın arkadaşlarımlayken. 8.sınıfta arkadaşlarımdan ayrılmak durumunda kaldım ve 8.seneyi tamemn yalnız tüm gün sıramda oturarak geçirdim ve sosyal fobim oldukça ilerledi. lise 1'e geçtim, ilk günden arkadaş edincem falan düşüncesi ile gittim okula ama yapamadım. Lise 1 çok kötü geçti, 8.sınıf ile aynı hatta daha kötü. Sürekli burnum akıyordu bilmiyorum neden şimdi öyle bir sıkıntım yok. Her dersin sonlarına doğru burnumu çekmeye başlıyordum bazen çok akıyordu saçma sapan şeyler denedim pamuk sıkıştırdım falan fisman bayağı stresli geçti günlerim.

Lise 1'in sonunda okula devam etmemeye karar verdim. Evde kavga ettik ama ben okula dönmeyeceğimi kafaya koymuştum ve açık öğretime geçtim. Fakat verdiğimiz karar şuydu, açığa geçersem aynı zamanda işte çalışmak zorundaydım ve iş fiziksel bir iş. Yakın bir akrabamın yanında çalışmaya başladım.

Amcam başlarda kibardı, anlayışlıydı. Çok basit şeyleri bile yapamıyordum yer süpürmek gibi. İş ağır işlere geldiğinde ki benim asıl işlerim oydu hiç yapamıyordum çünkü fiziksel olarak zayıftım üstüne sosyal fobim vardı ve en önemlisi ise gözlüklerimdi. Terlediğimde terim gözlüğüme falan düşerdi, önümü göremezdim biriyle konuşurken göz göze bakamazdım, gözlüğüm üstüne 4-5 senelik bir gözlüktü o zaman sürekli kayıp da duruyordu. Sürekli kaçamak arıyordum gözlüğümdeki teri kimseye göstermeden silmek için. Alnım yara olmuştu hızlı hızlı elimle teri atmaktan gün boyunca. Zaman geçtikçe amcam daha sert davranmaya başladı, daha sonra azarlmaya başladı sakince, daha sonra kızmaya başladı ve en sonunda çevrede başkaları olsun olmasın, kendi tanıdıklarım, yakın çevrem içinde bile aşağılamaya başladı. Ve yazmadım şimdiye dek ama bunların hiçbirine hiçbir ses çıkarmıyordum tabi ki. Ve şöyle ki amcam kötü biri değil yani söylediklerinin çoğunda da haklıydı. Yavaş yavaş korktuğum her şey tek tek başıma geldi. Gözlüğümün düştüğü oldu, burnumun aktığı oldu, gaz kaçırdığım oldu, gözlüğümü başkalarının yanında çıkardığım ve temizlediğim oldu, amcamla kahvaltıdayken çay söylediğinde sesimi bir türlü duyuramadığım ve salak gibi bağırdığım oldu. Benzer şeyleri yalnız başıma minibüse binerken, bir yerden alışveriş yaparken de yaşıyordum. İnsanlar normal konuşarak sesini duyurabilirken ben bağırarak duyuruyordum ve millet mal mı bu diye bakıyordu. Ve korktuğum her şey başıma gelince, ve geldi geçti de değil ben haftanın altı günü 8 saat işe gidiyordum her gün aynı şeyleri yaşaya yaşaya en sonunda durumumu kabullenmeye başladım.

Eğer birine sesimi duyurmam için bağırmam gerekiyorsa o halde bağırırım demeye ve bağırmaya başladım. Eğer koşarken komik görünüyorsam ama neticede gideceğim yere hızlı gidiyorsam o halde komik koşuyorum elimden bir şey gelmez diyip koşmaya başladım. Gözlüğüme ter düştüğünde ve 2 kişi ağır bir şey taşıyorsak ve önümü göremiyorsam, amca bir saniye bekle gözlüğümü temizlemem gerekiyor demeye başladım. Yani basitçe durumumu kabullenip, elimden gelenin en iyisini yapmaya başladım. Bu şekilde aştım sosyal fobimi.

Şu an normal insanların ama küçük düşerim, başarısız olurum diye çekindiği şeyleri ben yapan biriyim. Çünkü kabullendim kendimi. Yalnız sinemaya gitmek mesela insanlar çekinir, yalnız yemek yemek aynı şekilde. Ben çekinmem keyfime bakarım. Bolca rezil olmuş olsam da şu an sesimi normal bir şekilde duyurabiliyorum konuşurken. Fiziksel olarak güçlendim, kilo aldım. Koşarken hala biraz komik koşarım hatta kız gibi koşuyorsun derler. Ama şehir içinde bir yere koşmak gerektiğinde bunu diyenler koşamazlar utandıklarından ben yardırırım. Hala gözlük kullanıyorum ve hala gerektiğinde söylemem gerekeni söyler, yapmam gerekeni yaparım. Kendimi küçük görmem ya da yüksek görmem. Neysem o, elimden geleni yaparım o kadar.

Şu an üniversiteye gidiyorum. Üninin ilk günü kimse gelip merhaba demedi, ben dedim. Müsait bulduğum veya insanların yeni yeni kaynaştığı bariz olan ortamlara gidip merhaba dedim. Ardından basit şeyler işte 1.sınıfsınız siz de dimi gibisinden. Bazısı evet diyip arkasını döndü, nazikçe (!) git işine dedi. Kimisi ilgilendi konuştuk kaynaştık. Şu an sınıfımda inanıyorum ki herkesle koyu muhabbetim olmsa da tanınan biriyim. Birçok kişiyle oturup konuşabilecek samimiyetim var. Yakın olduklarım da var.

Diyeceğim o ki her şey kendinizi kabullenmekle başlıyor. Bu sosyal fobi aslında insanlara kendinizi göstermemek için kaçıp durmanızdan başka bir şey değil.

edit: yazım hataları olabilir, okuduğumu kontrol etmedim. aklınıza takılırsa bir yer sorabilirsiniz.

Yav ders biraz zor bir ders ama ilgisini veren bir kişi anlar çünkü hoca güzel anlatıyor, güzel ders notları da paylaşıyor. Online ders yapıyoruz, normalde ben yazardım her halta bir şeyler. Bu hafta katılamadım, şimdi kaydı izliyordum. Lan 60 kişi var derste hoca güzel güzel anlatıyor, zaman zaman sorunuz var mı, anladınız mı, şimdi şunu bunu yapalım mı diye soruyor lan 60 kişi kimseden çıt yok. Belli hiçbiri dinlemiyor açmışlar arkadan takılıyorlar. Canım sıkıldı valla

Bilmiyorum başka böyle hiseden var mı, telefondan arıyorlar bir şey için ikna etmeye çalışıyorlar falan nazik kibar konuşuyorlar, yok diyorsun israr ediyorlar yok diyorsun israr ediyorlar falan. gerçek hayatta ben yok diyemeden kafalarını çevirirler ama işte telefon üzerinden böyle oluyor. herhalde benim gibi malların yüzünden bu temsilciler hep kadın

kankalar pizza yapmak istiyorum bıktım dünyanın parasını vermekten. internetten baktım temel olarak pizza için şunlar lazım;

zeytinyağı

un

maya

domates salçası

mozerella peyniri

bunların üstüne istenirse işte sucuk, kıyma, kavurma, sosis ne istenirse konuluyor.

izlediğim videolardan bunları anladım, doğru muyum?

zeytinyağı yerine ayçiçek yağı kullansak olur mu biliyorsunuz türkiyedeyiz ayçiçek yağı çok pahalı. bir de mozerella peynirini nereden bulacm ben kaşar peyniri olmaz mı onun yerine? ya da nereden bulabilirim mozerella peynirini? kalitesiz ürün almak istemiyorum onu başta söyleyeyim sonra peynirden zehirlenmeyelim

Sınıf whatsapp grubu görmezden geliyor beni şimdi alayına sövcem bu kaçıncı oldu yeter artık

Bir kere bile girdiğimde bildirim görmedim. Bildirim görmek istiyorum artık

.hh