İnsanlık mutsuz ve umutsuz.

Doksanlarda gençtik durum elbette şimdikinden çok daha iyiydi. Emekliler ikramiyesiyle ev alabiliyodu yani o derece. Tamam durum zaten kötü değildi ama yine de duruma göre misli misli umutlu bir toplumduk. Çocuklar sokakta oynardı, mahallede herkes birbirini tanır, ahbaplık ederdi, insanlar hakikatten mutluydu gülüyodu. Orta hallileri bir tarafa bırak fakir insan bile neşeli mutluydu, biz de fakir sayılırdık yani ordan biliyorum. Ben 7 yaşındayken tek başıma sinemaya gitmiştim düşünün yani öyle güvenli bir yerdi. Ekonomik kısmı bi tarafa koyalım o umutlu gülen toplumu çok özledim. Şimdi kimse gülmüyor. Güleceğine, mutlu olacağına dair umudu da yok. İnsanlığın umudunu alırsan geriye ne kalır ki? Umut edebilecek psikoloji bile kalmadı artık. Umutsuz insan daha mı iyi yönetiliyor acaba? Bunu mu fark ettiler? Bu mutsuzluk, umutsuzluk kültür haline gelmeye başladı.

“İnsan mutlu olmak ister; bu yüzden berbat haldedir. Yaratılış planının, insanın mutlu olması gibi bir maksadı yoktur. Kişi, yaşamın anlamını veya değerini sorguladığı an, hastadır.” -S.Freud

yav bakma sen bunların somurttuğuna cozur cozur çocuk fırlatmayı biliyorlar ama

halk bu kaderi kendi seçti yarın seçim olsa gene bu duruma dewamke diyecek milyonlar var bu ülkede

kendini kurtar gerisi nabarsa yapsın boşver

Paranin değeri kalmadı hayat pahalı

Eskiden iş bulmak çok daha kolaydı. Eskiden ülkemizin parasının çok daha fazla değeri vardı. Eskiden sosyal medya olmadığı için tipe çok az önem veriyorlardı. Eskiden gerçekten seni seven birini bulmak çok daha kolaydı. Eski nesil çok şanslı.