İnancın kelime anlamına bakın (Soru sormayın)

quote:

Orijinalden alıntı: Guest-596C9B846

İnanma inancın eyleme geçirilmiş hali zaten. İnanç tanımın kısmen doğru olsa da inanmanın tanımı yok, yanlış bir şey yapmışsın orada. İnanç kelimesi iman kelimesi yerine kullanılıyor sık sık. Sorun buradan kaynaklanıyor. İnanç bir önermeye dair zihinsel kabul demektir. “Önümde bir televizyon var” önermesinini doğru kabul ediyorsam bu da inanç oluyor zaten. Ha bu inancı gerekçelendirirsin, gerekçelendirmezsin orası ayrı. İnsanlar dini inancı gerekçelendirilmemiş inanç sandıklarından ötürü bu tür karmaşalar yaşanıyor.

Ayrıca iman yahu dini inanç bir şeyi gerekçesiz kabul etmek demek değildir. İmanın ne olduğunu bile tartışmalı bir şey. Dini inanca dair modellerin çoğu gerekçelendirme koşulu atmıyor. İnsanlar din felsefesi ve epistemolojiyi daha giriş düzeyinde bile bilmedikleri için cahil cahil konuşuyorlar işte.
https://plato.stanford.edu/entries/faith/

quote:

Orijinalden alıntı: erkurt02

Şöyle söyleyebilirim. Günümüzde belirli dinler için gerekçe aranmaz. Eğer biz vahiy ve mucizelerin yasandığı tarihte yaşasaydık o zaman bunlar belki gerekçe olabilirdi. Ama bugün bir kişinin ateist olma veya dine inanma gerekçesi yoktur. Ben şuna karşıyım mesela kuranda böyle yazıyordu bilim şöyle açıkladı burada bir mantık yok. İstersen git godzillaya inan. Ben burada varlık yokluk tartışıyorum. Inanmanın akla uygun olması aranmaz.

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: Guest-596C9B846

Kutsal kitaplardan bilimsel bir mucize çıkaranlara ben de karşıyım. Kutsal kitapların bu tür şeyler barındırmasının bir anlamı yok. Çünkü, dinin amacı bilimsel veriler sunmak değil bir kere.

Mucizeler gerekçe verebilir elbette. Ancak küresel bir gerekçelendirme koşulu arıyorsak; a) O dinin önermesel bir delile sahip olduğunu, b) Tanrı inancını temel bir inanç olduğunu,-herhangi bir dine yönelik- c) Dini sezgilere başvuracağız.

İnsanların ahlâki, estetik ve modal sezgileri zaman zaman birbirleriyle temelden çelişmekle birlikte, kişilerin sahip oldukları ahlâki, estetik ve modal sezgiler temelinde düşünüp hareket etmesinin daima yanlış olduğunu söyleyemeyiz. Konu dini sezgilere gelince bunu niçin söyleyelim?

Sonra bir de gerekçelendirmeye dair içselcilik-dışsalcılık tartışması ve sorunsalı var: Gerekçelendirme temelde kişilerin bilişsel süreçlerine içkin bir hadise midir, yoksa bu süreçleri de içerebilecek ancak onun dışına uzanabilen bir şey midir? Gerekçelendirme kişinin ne gibi delillere sahip olduğuyla doğrudan ilgili olan sübjektif bir mesele midir, yoksa gerekçelendirme işine dâhil olan şey ve süreçlerin objektif niteliklerinden mi kaynaklanır?

Eğer dışsalcılık doğruysa, Hristiyanların gerekçeli bir inanca sahip olup olmadıkları sorusunun cevabını, onların sahip oldukları sübjektif gerekçelerde değil de başka bir yerde aramak durumundayızdır. Bu durumda soru şu şekilde sorulmalıdır: Thomas Aquinas’ın inancı Kutsal Ruh'un tanıklığının eseri midir, değil midir?

Bu soruya "değildir" yanıtı verilmediği takdirde, Aquinas’ın dini inancının gerekçelendirilmiş olamayacağı, en azından epistemik dışsalcılığın doğruluğu varsayılacak olursa, iddia edilemez.

Alıntıları Göster