Bu Kadar Acı Çektiğimiz Dünyaya Çocuk Getirmek

eskiden köleler diğer köleler ile evlendirilir, doğan çocuk da doğduğu andan itibaren köle olurmuş.

ben bunu ilk duyduğumda "köleler neden evlenip köle çocuk doğuruyorlar ki" diye düşünmüştüm.

şimdi anlıyorum ki ben kendim bir köle çocuk olarak dünyaya gelmişim zaten. annemle babam lider gördükleri bazı figürlere tapınarak mutlu olan kişiler.

annem beni evlendirip kendisine torun vermeye ikna etmeyi başaramadığı için son birkaç yıldır çocuk bakıcılığı yapmaya başladı. baktığı çocuklara adeta torunu gibi büyük bir sevgi ve ilgi ile bakıyor, emekli olan babam bile annem çocuğu parka çıkarttığı saatlerde parkta onlara eşlik ediyor, aile whatsapp grubumuz bakılan çocukların resimleri ile dolup taşıyor.

annemin en son bakmaya başladığı çocuk ise, mongol olan, engelli bir bebek. bayramda memlekete gidince bu bebeğin çok tepkisiz olduğunu gördüm ve anneme söyledim, çocuk neredeyse hiç gülmüyor, kolay kolay asla ağlamıyor ve ağlayacağı zaman sadece suratını büzüp sonra tekrar normale dönüyo o kadar. göz teması kurmuyor, oyun bile pek oynamıyor. ki zaten bu normal yani, bu tarz genetik engelli kişiler zaten normal insanlara kıyasla robot gibi yaşarlar.

annem zaten normalde de hemen her konuda zıt fikirli olduğumuzu bilir ve bu konuda da bana asla katılmadı, çocuğun çok tatlı olduğunu söyleyip durmaya devam etti, ve çocuğu sevip çocuğa oyun oynatmaya çabalamaya devam etti, bunu yaparken de büyük keyif alıyordu. hatta, zamanında anneye bu çocuğun engelli doğacağını söylemiş ve kürtaj ile alınmasının tercih edilebileceği söylemiş olan doktoru da lanetlemeyi es geçmedi.

annemin din ile bezenmiş kafa yapısına göre herşey normal idi. tanrı insanlığa "çok tatlı" bir bebek daha hediye etmişti anneme göre.

bayram sonrası evime döndüm. aradan bir haftadan fazla vakit geçti. bu süreçte annem başka bi tanıdığa misafirliğe gitmiş, onların yine bir sene kadarlık olan bebeklerini görmüş. bebek gülüyor, ağlıyor, oynuyor, göz teması kuruyormuş, tepki veriyormuş. annem bunları görünce bi anda diğer çocuğun donukluğu ve benim de bu garipliği dile getirişim gelmiş. iki çocuk arasındaki derin farkı görünce, annem ağlamış. yani bu engelli bebek için ağlamış. ve bunları telefonda bana söyledi annem. bir nevi "sen haklıymışsın" itirafı yaptı.


dahası, ben bayramda memlekete gittiğim sırada bu baktığı bebeğin ailesi de bize bayramlaşmaya geldiler (aynı köydeniz) böylece bebeğin anne-babası ile de tanışma şansım oldu. misafirlik esnasında bebeğin babası etraftaki diğer insanların bebeklerinin ne kadar yaramaz olduğundan, kendi bebeklerinin ise ne kadar uslu olduğundan bahsetti ve gülerek: "valla bebeğimizden çok memnunuz" dedi. gülümseyerek ve onaylayarak cevap verip geçtim tabi ama, içimden de adama da acıdım.

bu arada, hem bu adam ve eşi, hem de benim kendi annem ve babam, olağan üstü dindar insanlar. onlara göre engelli doğacak bir çocuğu kürtaj ile aldırmak, şeytanlıkla eşdeğerdir. tabii ki bu çocuğun acı dolu bir yaşama sahip olacağı, ve fazla yaşayamadan vefat edecek olması, onların pek akıllarına getirmek istemedikleri gerçekler.

bu durumda bile bebeği doğurmak isteyen, hatta doğurduktan sonra da: "çok memnunuz biz bu bebekten" diye kendilerinin dahi inanmadıkları bahaneler üreten bu kişiler, normal durumlarda nasıl çocuk sahibi olmak istemeyecekler? böyle bir şey mümkün mü? yaşayamayacağı ve acı çekeceği kesin olanı bile zorla doğuruyorlar.