Bir varmış bir yokmuş, develer tellâl, pireler berber iken...

:)

Selamın Aleyküm ve Rahmetullah dostlarım !

Gün döndü, zaman değişti. Zaman/mekan/insanlar; aklım, ruhum ve kalbim ! Kıtalar yer değiştirdi. Sular çekildi. Yeni adalar keşfedildi. Aradan birkaç yaşam ve bir nefs basamağı geçti. İşte şimdi buradayım. Ve bunu okuyan kişi için; orada, bak işte tayyi zaman/tayyi mekan :) Bu akıl oyununu severim, Ebu Dürr üstadımdan öğrendim :) Ey okuyucu ! der, ben şimdi yokum (ölüyüm) ama işte sen benimle konuşuyorsun :) ALLAH (c.c.) sana rahmet eylesin ey üstadım !

Üstadlar, Pirler...demişken; az önce Medet ya Abdulkadir Geylani ! diye yakardım. Medet ya Rabb ! Medet ya İmam Ali ! Bakın işte şimdi buradayım. Oysa öncesinde kapılar açılmamıştı. Bu diyarlara gelmeme izin yoktu. "Şimdi konuşup anlatma zamanı değil, susup dinlemeli ve ilim öğrenmelisin."

ve aradan aylar aylar geçti...

Ah şu Tibetli rahip ! Bugün bile donukluğunla beni hastalandırıyorsun. Kâmil insan olmak; nefsi arındırıp muhabbetten uzak olmak mı sanırsın ! Ne olur bir-iki kelam etsen de gönlüme baharı getirsen. Ne olur candan edeceğin birkaç kelime ile üzerimdeki hüznü alsan. Senelerce aç, susuz nefsini arındırdın ama yan kompartmandaki o şişman, yaşlı, güleç insan kadar ruhuma muhabbeti taşıyıp; şu hasta olmuş gönle şifa olup, yaşam veremedin. Anladım ki İslam: muhabbetti, yaşamdı, insandı ! Hayy'dı. HAYY ! Damarlarda dolaşan kan, pembe renkti İslam. Muhabbetin rengi o pembe idi. Yaşam pembesi. Şifa pembesi. Can'dı. Güneşin vurduğu pembe bulutlardı İslam. Flamingo hayvanının rengine benzer bir renk. Flamingo İslam'ın meyvesi idi.

Tık-Tık-Tık...

Mürşidimin kapısını çalıyordum. Kapıyı muhabbet ile bir zat açtı. Beni buyur etti...

ÂH...âh minel aşkı ve halatihi, Ahraka kalbi bi hararatihi !

ÂH mine'l aşk Âh...Aşk, muhabbet ki; O'nu (c.c.) görmek uğruna kuzu gider kurda teslim olur, serçe ise daha da yakınlaşmak (yükselmek) amacıyla akbabanın kanadına konar. Akbaba sana tuzak kuracak serçecik...Ama ÂH MİNE'L AŞK ! Ne diyeyim ki. Aşkının Sahibi (c.c.) var ve seni kurtaracak...kork, ve de korkma :)

Mürşidim, her geleni sevgiyle buyur ediyor ama beni tanımıyordu. Hah, bunca yolculuğu sana kavuşmak için yapmışım. Benden haberin yok muydu ey Şeyhim ? Oysa benim Sen'den haberim vardı...

Gönül bilir ama bazen isim isim bilinmez. Yakında anlarız dedi, gönüller haberdar mı değil mi...

Ey Şeyhim. Beni ALLAH'a kavuştur diye, nice gün, gece gündüz demeden yol alıyorum. Şimdi beni tanımadığını söylüyorsun.

Kaderim; şimdi de Seni ikna edeceğim demek. :)))

ÂH kalbim ! Yan ! yanmıyorsan da çık git bu yoldan.

Kalp cevap verdi; ne pahasına olursa olsun yanacağım; tâ ki, dumanım tüte de O güzel bana nazar eyleye...O'nu (c.c.) kaybetmek tehlikesi hariç, ne pahasına olursa olsun !

O'nun (c.c.) hikayeleri ile muhabbet/hayat bulan gönül... :)

Senelerdir bana en güzel hikayelerden birisini anlatıp, beni de o masalın kahramanı yapmış; şimdi ise yine bambaşka masalın içerisine katmıştı. Bu masalda Tibet dağları, uzun tren yolculukları, işaretler ve işaret edilen Zatları arama yolculuğum vardı :)

Bir işaretin ardından aylarca yolculuk yapmış, işaret ediliğini düşündüğüm kapıya varmıştım. "O da (Şeyhim) beni bekliyor." sanıyordum :))) ama gördüm ki; kapılar bir kapı ile sınırlı değildi ve her kapının ardında yeni bir bilmece var :) O (c.c.) soruyor, sen de aşk ile peşine düşüyorsun. Çünkü yaratılışın, O'nunla (c.c.) olan özel bağın -Rabbi Has- :) O, seninle beraber oynayan bir oyun arkadaşı :) O'nun hikayesi :)

Ve yeni masalların kahramanı (ASLINDA 'O' ASIL KAHRAMANI :)) olarak devam ediyordun. Belki de sonsuza dek. Elhamdülillah, Şükürler olsun :)

Evet kapılar bir kapı ile sınırlı değildi. Hepsinde, bu gerçekten daha gerçek olan masala, kendini aşk ile adayan 'inananlar' için bir işaret vardı. ( Birgün mezara gireceksin ve bu gerçek sandığın rüya alemi bitecek, bunu görüyoruz ve biliyoruz...Sonsuza dek aşkı ve lezzetti tadacaklar ise O'nun hikayesine inananlar (iman/mümin)) ve rüyadan uyananlar olacak).