- Sürekli rekabet içinde olmaktan bıktım. - Herkesin benden bir beklentisi olmaktan, çevremi hayal kırıklığına uğratmama kaygısından bıktım. - İyi niyetli olunca ezilmekten bıktım. - İnsanları tolere etmekten bıktım. - En ufak bir ilişkinin bile çıkar üzerine kurulu olmasından bıktım. - Arkadaşsızlıktan, sevgisizlikten bıktım. - Sevdiğin kişinin, güçsüz olduğun için seni sevmemesinden bıktım. - Hayat rekabetinden bıktım. - Parasızlıktan bıktım. - Hayatın her alanında mücadele vermekten, en iyi araba benim, en iyi mekanlara ben gidiyorum, en iyi evler benim yarışından bıktım. - Gelecek kaygısından bıktım. - Ailelerin çocuklarını kıyaslamasından, mal sahibi olan statü sahibi olan oğlunu överken benimkilerin boynu bükük kalmasından, bana hayal kırıklığı gibi davranmasından bıktım. - Boşuna eğitim hayatıma emek vermekten, hala kpss gibi imkansız sınavlara çabalamaktan bıktım. - Patronlar tarafından ezilmekten, köpek çekilmekten,maaş alamamaktan bıktım. - Yalnızlıktan bıktım. - Karantinadan, monotonluktan bıktım. - O kadar emek verip birşey sahibi olamamaktan bıktım. Kendimi o kadar stresli ve yorgun hissediyorum ki... Fiziksel sağlığım tam olmasa da var ama mental olarak bitmiş durumdayım. Ne bir arkadaşım var ne sevgilim. Param da yok işim de yok, cebimde 100 lirayla idare etmeye çalışıyorum. Mutlu insanların hayatlarını izleyip kendimi onlar yerine koyuyorum. Her şeye rağmen içimdeki bu umut nereden geliyor bilmiyorum, ne depresifim ne mutluyum. Günlerim boş, vasıfsız bir şekilde geçiyor. Artık hicbir seyden zevk almaz oldum. < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı > |
Bildirim