değersiz biri olmak

Şunu fark ettim ki, var olan 2-3 arkadaşımla arkadaş kalmak için hep benim bir çaba sarf etmem gerekiyor, hep benim onların peşinden koşmam gerekiyor. Eğer ben aramazsam onlar beni hiç aramıyor, en ufak bir tartışmada sanki beni sileceklermiş gibi davranıyorlar. Bir ara bu durum yüzünden çok kötü ve inanılmaz yalnız hissediyordum, en yakın arkadaşıma güvenip içimi dökmek gibi bir hata yaptım. Ona hayatım boyunca insanların benden sanki kaçtığını ve hiç arkadaşım kalmadığını, onun sayılı arkadaşlarımdan biri olduğunu söyledim. Çocuk bunları duyduktan sonra bana daha iyi daha hassas davranacağına daha toxic davranmaya başladı. Sanırım eğer onla da bağım koparsa yapayalnız kalmaktan korktuğumu bildiği için bana karşı her istediğini yapabilirmiş gibi davranıyor, nasılsa benden vazgeçemez diye düşünüp. Mesela herhangi bir şeyde hata yaptığım zaman aşağılayıcı bir şekilde dalga geçiyor ve ben buna tepki verirsem de sanki arkadaşlığımızı bitirecekmiş havası veriyor. Yada eğer onun fikirlerine ters düşersem ve istemediği bir şeyi yaparsam ya o yapılan şeyde bana yardım etmeyi bırakıyor ya da direk daha işin başından ben bunu yapmam diyor. Geçen gün kuzeni, ben ve o buluşmuştuk, bir konu hakkında konuşuyorduk ve laf arasında şu geçti "zaten onun tek arkadaşı ben olduğum için..." Buradan kesinlikle benim bu durumumu kendi faydasına kullandığını çıkardım ve çok yanlış bir kişiye güvendiğimi anladım. Karşıma hep böyle insanlar çıkıyor, kimseye güvenemiyorum-dost olamıyorum. Güven problemim yüzünden insanlarla samimi ilişkiler kuramıyorum. Daha öncede bir arkadaşım aynı şekilde beni yüz üstü bırakmıştı onla da ilişkimi bundan koparmıştım. Bu bahsettiğim kişide çocukluk arkadaşım fakat yaklaşık 6 sene hiç konuşmamıştık, 5-6 sene önce tekrardan samimi olduk ve o dönem hiç arkadaşım yoktu gerçekten, kendimi eve kapamıştım, depresyondaydım ve tek konuşabileceğim- dışarı çıkabileceğim kişide oydu. İlk başlarda iyi davranıyordu, yardımcı olmaya çalışıyordu fakat samimiyet arttıkça ve ben bu durumumu ona anlattıktan sonra işler tersine döndü çok negatif davranmaya başladı. Eskiden meşgulde olsa çağırdığımda gelen adam artık nerdeyse bütün dışarı çıkma davetlerimi üşeniyorum deyip geri çevirmeye başladı. Ben daha neşeli daha pozitif biri olmaya çalışıyorum, daha çok konuşmaya çalışıyorum, daha çok gülümsemeye çalışıyorum ne bileyim daha arkadaş canlısı davranıyorum fakat insanlar için bu yetmiyor. Eğerki onları eğlendiremiyorsan, senden negatif bir hava seziyorlarsa sen bir hiçsin. Konuşmak bile istemiyorlar koşarak kaçıyorlar. Normal insanlar nasıl dost buluyor aklım almıyor, bu şanssızlıkmı yoksa benden kaynaklanan bir şey mi anlamış değilim

Değersiz biri değilsin ama kendini değersiz yapmışsın.

Yalnız takıl daha iyi eve kapan. Sen iyi davranmaya çalıştıkça seni ezer arkadaşların böyle olursan. Bir söz vardır Deveye diken bizim millete iten yaranır diye. Sen her aradıklarında bulabilecekleri her zaman istediklerinde çağırınca gelen birisin. Darılmaca gücenmece yok her aradığında bulunan Yeri belli paspasın altındaki anahtarsın. Biraz sert çık azarla aranı aç sonra değerin bilinir. Aşşağılık insanlara vefa gösterirsen cefa görürsün, cefa gösterirsen vefa gösterirler.

hocam haklısın fakat eve kapandıkça kendimi çok daha kötü hissediyorum, dışarı tek çıkarsam da milleti arkadaşlarıyla veya kız arkadaşlarıyla görüyorum ve daha da üzülüyorum

Eğer ulaşılmaz olursam ise millet benle ilişkisini direk koparıyor böylece kimseyle arkadaş olamıyorum

psikoloğa gitmeyi düşünüyorum, forumdan konuştuğum bir kaç kişi olumlu şeyler söyledi, belki işe yarar

Koparsınlar ne olacak ki. Sen böyle oldukça istersen 20 tane daha arkadaşın olsun sürekli nasıl olsa bizi bırakamaz deyip ezikleyip duracaklar seni. Yaşın genç heralde biraz daha olgunlaşınca zaten öyle insanlarla takılmak istemeyeceksin.

Yukarıda da dediğim gibi yerin belli olursa her dediklerinde gel her dediklerinde git hiç bir değerin olmaz.

çokta genç değilim hocam yaş 22 oldu, üniversite bitiyor fakat hala olgunlaşamadım sanırım

"var olan 2-3 arkadaşımla"

Burdan sonrasını okumadım, eğer değersiz ve ucube biri olsaydın, 2-3 arkadaşın olmazdı kardeş  

İlave not = bana cevap yazıp, yarışa girmeye kalkma, kaybedersin, kaybetmek bi yana, oturup şükredersin.  

"var olan 2-3 arkadaşımla arkadaş KALMAK İÇİN HEP BENİM BİR ÇABA SARF ETMEM gerekiyor" eğer ben arayıp sormazsam hiç birinin aklına bile gelmem olmasa da olur biriyim

anca işi düşünce arar çağırırlar. Geçen arkadaşıma size geliyimmi sıkıldım dedim, çocuk bana bilmem ki napıcaz dedi isteksiz bir sesle, daha da bişey söylemedim

2 hafta sonra bilgisayarında bir problem oldu bana bize gelsene hem şu bilgisayara bakarız diyor :D

diğer 1-2 arkadaşımla da eğer ben iletişim kurmazsam merak edip aramazlar bile, hatta biri liseden arkadaşım, çocukla 1-2 sene hiç konuşmadık nerdeyse, ben yazdım da tekrar konuşmaya başladık

üniversiteden arkadaşımlada eğer okul yoksa cok nadir konusuyoruz, okul varken dersti mersti anca ozaman samimiyiz, dersler bitince yine aynı, ben yazmazsam yazmıyor

sanırım insanlar beni iletişimde kalmaya değer görmüyorlar, zaten sıkıcı, sessiz ezik biri deyip bari iyi niyetini kullanayım sonra çöpe atarım diye düşünüyorlar

kullanılan, değersiz hissettirilen biri olmaktansa yalnız olmak daha iyi bence

Hocam ayrıntılı cevabın için teşekkür ederim, söylediklerin çok doğru şeyler fakat uygulaması bi hayli zor gerçekten bunları

ben hayatım boyunca yalnız olmaktan, yalnız hissetmekten, tek başıma zaman geçirmekten nefret eden biri olmuşumdur, yanımda konuşacak biri olsun, güvenip sırtımı yaslayabileceğim, üzüntümü ve mutluluğumu paylaşacak bir iki arkadaşım olsun istemişimdir. Tek istediğim şey gerçekten güvenebileceğim 1-2 arkadaş, benle zaman geçirmekten zevk alan, bana değer verdiğini hissettiğim 1-2 kişi...

Ben bunu ne kadar istesem de hayat benle alay eder gibi saçma sapan insanlar karşıma çıkarıyor, kiminle arkadaş olsam, kime güvensem belli bir süreden sonra ya beni satıyor, ya beni kullanmaya çalışıyor ya da arkadaşlık ilişkisi tek taraflı olmaya başlıyor, arayan soran, buluşmak isteyen taraf hep ben oluyorum mesela

bu şeylerde benimde hata payım var kabul ediyorum(asosyallik, aşırı depresif düşünce yapısı) fakat kabul edince olay bitmiyor

yaşım 22 oldu 23 e gidiyorum, millet ilk-orta okul liseden mahalleden oradan buradan arkadaşlarıyla sağlam ilişkiler kuruyor, çok uzun süre tanışıklıkları olduğu için birbirlerinin içini dışını biliyorlar ve sonrasında gelen insanlara-arkadaşlıklara kendilerini daha bir kapıyorlar, çünkü ihtiyaçları kalmıyor. Mesela üniversiteden samimi bir arkadaşım var, benle değil, liseden arkadaşlarıyla sürekli vakit geçiriyor. Gidiyor onlarda kalıyor sürekli beraberler. Benleyken de sürekli onlar hakkında konuşuyor, onlarla olan anılarını anlatıyor kıskanıyorum yani. Düşünüyorum şimdi bu benim bu tarz samimi olduğum, anılarımın olduğu hiç bir arkadaşım yok. "En yakın arkadaşım" dediğim kişide öyle. benleyken sürekli kuzeni hakkında konuşuyor, ağzından düşürmüyor onu. Mesela buluşucaz, kuzenimi de çağrıyım mı diyor illa. Lan bi beraber 1 e 1 vakit geçirmek istiyorum direk onuda dahil etmek istiyor çünkü geçmişten bir sürü anıları var, benle 5-6 senedir samimiyse onla 20 senedir samimi, ona çok daha fazla değer veriyor. Onla tartışırken herşeyi alttan alırken bana direk seni silerim konuşmam moduna geliyor, çünkü beni silse kaybedeceği çok şey yok, fakat kuzenini onun hayatının bir parçası olduğu için böyle şeyler yapamıyor ona. Öyle işte... bu düşünceler yüzünden kafayı yiyecegim sonunda. Kimsenin en yakın arkadaşı yada en değer verdiği kişi olamamak, bana olmasada olur bir kişi gibi davranılması içime oturuyor

yılbaşını beraber kutlayabileceğim kimse yok annem ve kardeşimden başka. Millet arkadaşlarıyla buluşurken ben her sene olduğu gibi evde bilgisayar başında olucam

hocam 22 den sonra edindiğin arkadaşla ne kadar samimi olabilirsin ki ?

Millet çocukluk - lise arkadaşlarıyla takılıyor full uzun süre tanışıklıkları olduğu için birbirlerinin içini dışını biliyorlar, kemikleşmiş ortamları var yani insanların

benim gibi yalnızlara zaten bu yaşa kadar bir ortama ait olamamış, demekki sorunlu gözüyle baktıkları için iyice şansım düşüyor

millet kızsızlıktan yanıyor, benim için bu bir lüx, sadece temel olan sosyal yaşantımı düzene sokmak istiyorum

haklısın hocam, teşekkür ederim yazdıkların birazda olsa bana iyi geldi

Kendinle vakit geçirmeyi öğren. Bu şu demek, kendin için yaşamayı öğren. Arkadaşların senin değerini belirleyemez. Kendini değersiz olarak gören sensin. Mevcuttaki arkadaşlarının seni kötü etkilediğini, seni kullandığını düşünüyorsan yavaş yavaş mesafe koy, fiziksel yapamıyorsan duygusal mesafe koy. Okuduklarından anladığım kadarıyla; sen kendi değerini başkalarının davranışlarına göre belirliyorsun. Hayatımda 2-3 arkadaşım olsun, onlar da beni sevsin anlayışından ziyade bol bol kendine odaklan. Özsaygını ve özgüvenini arttıracak okumalar yap. İnsan psikolojisini anlayabileceğin kitaplar oku. Doğan Cüceloğlu'ndan İçimdeki Çocuk kitabını okumanı öneririm.

Emin ol dostum yarın bir gün ilişkin olsa, bu sefer aynı hassasiyetler onun için de meydana gelecek. Bilinçlen, araştır ve maneviyata önem ver.

Hocam sizde benle yarışamazsınız deforme yüz kısa boy saç dökulmesi uffak göz küçük kafa ne erkek ne kız arkadaş gün boyunca odadan çıkmıyorum neredeyse(;

Reis gerçekten zor be senin durumda beter benimde psikolojik sorunlar var bende ölmek istiyorum bu tipsizlikten yanlızlıktan inşallah hayat bize güler bir gün çok zoor);

Bana kalırsa, İnsanlığın yok olma ihtimali, Hayatın bize gülmesinden daha yüksek bi ihtimal hocam.