Babamla uzun yıllardır görüşmüyorum.

konu hassas bir konu git veya gitme diye yorum yapmak cok saglikli degil bence.
iyice dusun tasin kararini ver hocam.

Gitsen bile üç beş boktan laf söyleyecek olurda kanserden giderse her gece sen yatmadan önce aklına gelicek o laflar aklınca cevap vericeksin, kızıcaksın hayatını bok etmekten başka bir işe yaramayacak.
Sizin maddi ihtiyaçlarınızı karşılasa bile bu yaptığı normal değildi.

İlla bir iş yapmak istiyorsan çocukların olduğunda böyle denyoluk yapma.

Annene sor
O ne derse onu yap

Kınamak, yermek vs için söylemiyorum ama hayat böyle işte. İnsan gençken, güzelken, sağlıklıyken hiç yaşlanmıcam, hiç hastalanmıcam, ölene kadar cebimde param yanımda manitalar vur patlasın çal oynasın yapıcam sanabiliyor.
Ancak yarın kimin ne olacağı belli olmuyor hiç bir zaman.

İşte aile olmak, sevdiklerine ve sevenlerine sadık bir baba-anne-evlat olmanın önemi burada anlaşılıyor.

Bazen bize de olabiliyor, bizimde aklımızı çelmeye çalışan güzel kızlar-kadınlar çıkmıyor mu karşımıza?

İnsanın nefsi böyle durumlarda hemen zinaya düşmeye, yasak ilişkiye meyillidir. Kendi nefsimize kalsak hapı yuttuk aslında.

Allah muhafaza etsin.

Hz Ali(r.a.) a bir kadın gelip kocamdan boşanmak istiyorum, ona karşı ne sevgim ne saygım ne bir isteğim kalmadı der.
Hz Ali (r.a.) şöyle sorar: Sevgin, isteğin,saygın yokta VEFANDA MI YOK? VEFAN NEREDE?

İşte böyle.. Kısacası ailenize karşı sevginiz saygınız kalmasa bile vicdanınız ve vefa duygunuz olsun. Her fırsatta ben zaten evimde bunalımdayım hadi zina yapayım, hadi evin rızkını meyhanede ezeyim demeyin.

Çok dayanamıyorsanız ve çok haklıysanız da boşanın. Ama boşanırken de konu sahibi arkadaşa yapılan gibi haksızca ve vicdansızca değil. Eşinizin, evlatlarınızın haklarını kendi haklarınızın önüne alarak, onları her bakımdan razı ederek boşanın.


Konu sahibi arkadaş, Allah yardımcınız olsun.

Görme bence

Aynı babadan bende de var ben görüşüyorum

Bence görme

Kimse annesini babasını seçemiyor maalesef. Ne kadar haksızlığa uğramış olsanız ve zor bir hayat yaşamış olsanız da yüreğinizde en ufak bir kıpırtı varsa kendinize olan saygınızdan ve gelecekteki vicdani huzuru yaşamak için gerekeni yapın.

Bence yapılan kötülüğe karşı ihtiyaç halinde sergilenebilecek iyi tutum en önemli insani değerdir.

Sizin kadar derin yaralarım olmasa da babasının problemlerini aileye yansıtmamaya çalışmış ve babası evi terk edip gittikten sonra ailenin maddi manevi sorumluluğunu 2008 yılından beri yüklenmiş biri olarak babamla iletişimimizin koptuğu son 1,5 yıllık dönemin acısını hala yaşıyorum.

6,5 yıl farklı şehirlerde olmamıza rağmen (1200 km fark vardı) her fırsatta ziyaretine gittim, eve dönmesi için ikna etmeye uğraştım (bizim ona ihtiyacımız olduğundan değil onun bize ihtiyacı vardı). 5. yıl yaşadığı ilin yakınına tayin istedim. İknalarım sonucu geldi bizle 10 gün yaşadı. Görünen hiç birşey yokken yine gitti. Tüm olaylardan beni sorumlu tuttu, annemden resmi olarak ayrıldı.

Ben telefonla arayınca öfkeleniyordu ağır hakaretler ve beddualar ediyordu. Şeker hastası ve kalp rahatsızlıkları olduğu için sinirlenmesini istemedim bende iletişimi kestim. 1,5 sene böyle geçti. Bu kısa zamanda çok hastalanmış.

Bir kadir gecesi yine duygularıma engel olamadım SMS attım. Çok hastaymış ve mesajımı görünce mutlu olmuş. Bayramdan ziyaretine geleceğim dedim. Bayramda gördüğüm kişi 1,5 yıl önce gördüğüm kişi kesinlikle değildi. Hastaneye götürdük aynı gece kalp krizi geçirdi 40 gün yoğun bakımda kaldı ve vefat etti.

Demem o ki fırsat varken önce insan kendi iç huzuru için birşey yapabiliyorsa yapmalı. Sonra fırsat elden gidince ne yaparsan boş