Silinsin

quote:

Orijinalden alıntı: Mertum

İlk önce kendimi ifşalayarak konuya başlıyorum.

Lise 2 öğrencisiyim. Tip konusunda cidden hiçbir fikrim yok (Fikrim yok dediysem cidden kötü değil). 3 ay öncesine kadar saçıma tarak sürmezdim. Yapılı olduğum söylenir. Cidden de öyleyim o konuda kendimi bilirim. Boy 1.70-75 arası bir şey zannedersem ölçmedim yakın zamanda. Şimdi kalkıp ölçecek halimde yok. Asosyal çocuğun tekiyim. Pc başından kalkmazdım. Günde 14 saatimi pc den kalkmadan geçirdiğimi biliyorum. Bi ara ciddi bağımlılık yapmıştı. Sınıf ortamında cidden cıvık biriyim. Yani nasıl anlatsam belirli huyum yoktur. Çabuk sinirlenirim.-Ne diceğimi bilmiyorum. Aslında asosyalim dediysem utangaç filan olduğumdan değil. Pc bağımlısıyım. Sınıf ortamı zaten efsane. Benim gibi 5-6 kişi daha var sınıfta. Erkek nüfusunun yarısını oluşturuyoruz. Cidden sınıfça kendimizi aşmış durumdayız. İnsanlarla hep rahat iletişim kurarım. Kurmuştum. Kızlarla filan farketmez. Aslında şu yaşıma kadar kızları düşünmemiştim bile. Şu çıkma olaylarını filan da saçma bulurdum. Dershane ortamında filan özellikle baya kızlarla muhabbetim vardı ( Baya baya vardı, cinsel konulara giriyorduk(Derin sohbet edebiliyorduk yani)). Sosyal bir hayatla asosyal bir hayat arasında kalmışken tek takılmak bana daha iyi gelmişti. Aklıma edeyim. Neyse lise filan derken tabi yeni ortam filan. Arkadaş çevresini direk ediniyorsun zaten. Bizim grup baştan belli. Sanki seçipte koymuşlar.

Lise tabi vücut artık bıkıyo bu leş hayattan. Okul çıkışı dolaşıyoruz filan arkadaşlarla. Hani artık asosyal bireyler olarak sosyalleşmeye başladık. Beraber baya gezdik vb. Tabi bizim gibiler nereye gider? Oyun fuarı filan. Döner yiyoz ara sıra pilavcıya filan gittik. Her şeyin başladığı kısma geliyim.

Sınıfta kura ile yer seçimi oldu. En öndeyim. Yanımda bir kız var. Daha adını bilmiyorum. Görmemiştim yüzünü bile. Dönem başlıyalı olmuş 1 ay. Daha yarısını tanımıyorum sınıfın. Kız da cidden güzel. Neyse bi süre beraber oturduk filan hiçbir şey hissettiğim yok. Ara sıra konuşuyoz ama asosyal bi insanla sosyal bi insanın konuşacak ne kadar şeyi olabilir? Kıza oyundan bahsedicek halim yok. Haliyle öyle uzun bi muhabbetimiz olmadı. Sonra herkes kafasına göre yerleşmeye başladığı sıralarda bende bi bahaneyle arka tarafa bizimkilerin yanına geçtim yerleştim. Sonraları ne olduysa kız ilgimi çekmeye başladı hani. Belkide hep çekmişti ben yeni farkettim. O ana kadar ben kızlarla ilgili hiçbir hayali olmayan hatta bu işleri aşırı saçma ve gereksiz gören kişi olarak bi kızdan etkilenmeye başlamışım. Başta zaten kendime inanmadım. İşte kız yine orda oturuyo da bidaha geçemedim yanına.

Neyse bu böyle 1 ay geçti filan. Ufak kıvılcım yavaş yavaş büyüyor. Kıza ciddi anlamda aşık olduğuma inandığım an başladı. Çünkü hani her boş dakikada aklıma o geliyor. Düşünmeden duramıyorum. O andan sonra cinsellikle ilgili en ufak bir ilgi kalmadı içimde. İğrenç bile bulmaya başladım. Tabi çocuk ruhluyum. Kızın ilgisini çekmek için çocukça hareketler yapıyorum. Hani kalemliğini alıp sakladığım filan yok ama dalga geçiyorum filan. Tabi çok bir şey de yapamıyorum sevdiğim kız sonuçta. Ama yine konuşabiliyorum. O kadar da kötü değildi durum. Sonra aradan bir müddet daha geçti. Giderek ilgim artıyor derken kızı düşünmekten uyuyamaz oldum. O dereceye geldi artık. Hani sevdiğimi anlamasın diye her türlü şekle girdim. Belkide anlamıyacaktı gereksiz yere saçmalıyorum filan. Artık bi süre sonra o kadar korkar oldumki kız bana seslendiğinde (fazla değil 1-2 kere) duymamış taklidi yaptım. Hani korkuyorum o derece. Bi süre sonra kızla konuşamaz oldum. Artık baya baya kendimide tutamıyorum. Derste gizlice izliyorum ( evet ciddi ciddi izliyordum ). Kızla konuşamaz oldum. Tenefüslerin çoğunda sınıfta duruyor. Sınıf içide o kadar dolu olmuyor. Hani bazen tek kaldığıda oluyor bazen kız arkadaşlarıyla filan muhabbet ediyor. Eskiden olsa hiç düşünmezdim. Hani en azından birkaç kelime sarf edecek cesaretim olurdu. Şimdi bırakın birkaç kelimeyi yanına yaklaşmaya çekindiğim oluyor. Sözlüklerde filan gezdim. Hani cidden duygularımı anlatanlar oldu benim için, onları söze dökenler oldu.

Kız hakkında çok fazla bir şey bilmiyorum. Ama duygularını çözmüş gibiyim. Sıkıldığında filan ya da diğer şeylerde anlamak güç değil. Sadece o kızda değil. Cidden şu Sharlock Holmes romanlarından sonra ( kitap okumam ama sevince de tek gecede bitirdiğim oluyor. Holmes in romanları kesinlikle bayıldığım kitaplar) düşünmeye başladım resmen. Bilmiyorum olgunlukla gelişen bir şey heralde. İnsanları anlamaya çalışmak ya da onların neler hissettiklerini, ne yapmaya çalıştıklarını bilmeye çabalamak. Az çok tahmin edebiliyordum onun durumunu kısacası.

Birde yüzüne baktıkça mutluluk gelmesi var tabi. Bi anlık gülümsemesi mutlu olmama fazlasıyla yetiyor. Doya doya bakmak istiyorum ama nasıl yapıcaksın...? İnternetten biraz araştırma yaptım. Benim gibi birinin bilgi alabileceği tek yer bu konularda. Ordan fikir edindim filan biraz. Bazıları cidden çok saçma yazılardı. İnsanları tamamen sanki bir araçmış gibi kullanıyorlar. Ama bazı anlamlı yazılarda bulmadım değil.

Kızla iletişim kurma konusunda zorlanıyorum. Hani bunun giderek kolaylaşması lazım ama zorlaşıyor. Nasıl bir şeyse.. Hedefimi belirlemiş gibiyim. Amacım yoktu şu zamana kadar. Artık var. Birde hani konuşmayı başlatamıyorum filan ama yani konuşamıyor da değilim. Bana bir şey sorduğunda cevaplıyorum yani öyle bi zorlanma durumu yok.

Yaşım daha çok genç biliyorum ama sanki şimdiden aradığım kişiyi bulmuş gibiyim. Fazlasını istemiyorum. O benim için her şeyi oluşturdu. Bari neden sevdiğime de anlam verebilsem.

Yazıcak çok birşey yok. Bu kıza bir şekilde ulaşmam lazım. Direk teklif edip yüzüme hayırı yeme ihtimalini göze alamıyorum. O çok daha değerli. Kaybediceğim bir riske girmek istemem. Onun yerine onunda bana karşı ilgi duyup duymadığından emin olmak istiyorum. Eğer öyle bir şey yapıp da hayır derse ben o kızın yüzüne birdaha bakamam. Bakamassam hayat bana zindan olur. Okul çıkışı birkaç kere onu tek gördüğüm oldu. O an ona gidip sorabilirdim. Ancak cesaret edemedim bile. Sanırsam hergün okuldan tek çıkıyor. Nereye gittiğini filan bilmiyorum. Ama tam olarak nerede sorucağımı kafamda kestirmiş gibiyim.

Ne yapabilirim? Ne yapmam lazım? En azından onun mutlu olması için? Daha çok geç olmadan ne yapmam lazım.?? Yazıyı yazmam yaklaşık 2 saatimi aldı. Yazmadan öncede iyice düşündüm. Sadece yardım edin.

Özet: Sevdim, sevmez olaydım. Ne zor işmiş arkadaş. Mantığım olasılık vermiyor, duygularımda hep bir umut.